အစားထိုးလိုမရတယ္ နာက်င္မႈ

သူက အဖမဲ့သား အေမနဲ႔ပဲ ၾကီးျပင္းခဲ့သူျဖစ္တယ္။ မူလတန္းကစ အထက္တန္းျပီးတဲ့အထိ အေမရဲ႕ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္မႈ
ေအာက္မွာ သူၾကီးျပင္းခဲ့တယ္။ သူၾကိဳးစားခဲ့တယ္။ ပထမအဆင့္မွာ သူအျမဲ ရွိေနခဲ့တယ္။ အေမက သူ႔ကိုခ်စ္လြန္းလို႔
အိမ္အလုပ္ေတာင္ ေပးမလုပ္ဘဲ ပညာကို သင္ယူေစခဲ့တယ္။ သူ႔ေက်ာင္းစရိတ္အတြက္ အေမ အလုပ္ေတြပိုလုပ္ခဲ့
တယ္။ အေမပင္ပန္းတာကို ၾကည့္ျပီး သူ႔ရင္ထဲမွာ သံဓိဌာန္တစ္ခုခ်ခဲ့တယ္။ စာၾကိဳးစားမယ္၊ ပညာတတ္ၾကီး ျဖစ္ရင္
အေမ့ကိုတစ္လွည့္ ျပဳစုမယ္လို႔.....



အဲဒီေနာက္ သူ႔ၾကိဳးစားမႈနဲ႔ ရည္မွန္းထားတဲ့ တကၠသိုလ္ကို သူတက္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ အေမက မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာေဝးတဲ့ သူ႔
အေဆာင္ကို ရထားတစ္တန္၊ ကားတစ္တန္စီးျပီး လာၾကည့္ခဲ့တယ္။ သူၾကိဳက္တဲ့ အစားေကာင္းေတြ ယူလာေပးခဲ့တယ္။
သူ႔အဝတ္ေတြ ေလွ်ာ္ေပးခဲ့တယ္။ သန္႔ရွင္းေရးေတြ လုပ္ေပးခဲ့တယ္။ အိမ္မျပန္ခင္ အေမကသူ႔ကို "အေဆာင္ကေကြ်းတဲ့
ထမင္းဟင္းေတြ စားမေကာင္းရင္ ဝယ္စားေနာ္သား၊ ပိုက္ဆံေတြ ေခြ်တာသံုးစရာမလိုဘူး။ အေမအသက္ၾကီးျပီး ပိုက္ဆံ
မ်ားမ်ား မလိုေတာ့ဘူး" လို႔ မွာတတ္တယ္။ အေမမ်က္ႏွာေပၚက အရစ္ေၾကာင္းနဲ႔ ဆံျဖဴေတြကိုၾကည့္ရင္း သူအဓိဌာန္
ခ်မိျပန္တယ္။ အလုပ္ေကာင္းေကာင္းရွာျပီး အေမ့ကို ေက်းဇူးဆပ္မယ္လို႔...



ရာသီအလီလီေျပာင္းလို႔ သူေက်ာင္းျပီး အလုပ္ရသြားခဲ့ျပီ။ စိတ္ကူးအိပ္မက္ထဲက လက္တဲြေဖာ္ခ်စ္သူနဲ႔ သူ႔ဘဝက
အစစအရာရာ ျပည့္စံုေနခဲ့တယ္။ မရင္းႏွီးတဲ့ ျမိဳ႔ျပတစ္ခုမွာ အေျခစိုက္ရပ္တည္ရင္း သူအလုပ္ၾကိဳးစားခဲ့တယ္။ တစ္ႏွစ္
တစ္ခါ ႏွစ္ကူးမွ အေမ့အိမ္ကို သူတစ္ေခါက္ ျပန္ႏုိင္ခဲ့တယ္။ အေမ့အိမ္ေရာက္တိုင္း အေမက "သား.. သားအလုပ္
စလုပ္တာ မၾကာေသးဘူး။ ဘယ္ေလာက္မွ စုေဆာင္းမိေသးမွာ မဟုတ္ဘူး။ အိမ္ျပန္ရင္ ကားခက ေစ်းၾကီးသဘိနဲ႔။
ဟိုမွာ လုပ္စရာရွိတာလုပ္ပါ။ အေမေနေကာင္းက်န္းမာပါတယ္.. သားစိတ္ခ်ပါ"



အေမ့စကားနားေထာင္ျပီး သူ႔စိတ္ထဲမွာ "အလုပ္ေကာင္းေကာင္းလုပ္ ရာထူးေတြတိုးမွ အေမငါ့ကို ေမြးရက်ဳိးနပ္မွာ"
လို႔ ေတြးထင္ျပီး အလုပ္ေတြ ပိုၾကိဳးစားခဲ့တယ္။ တစ္လတစ္ခါ အေမ့ကို ေငြပို႔ေပးျပီး တစ္ႏွစ္မွတစ္ၾကိမ္ အိမ္ျပန္ျဖစ္
ခဲ့တယ္။ သူ႔ရဲ႔ၾကိဳးစားမႈေၾကာင့္ ကိုယ္ပိုင္တိုက္၊ ကိုယ္ပိုင္ကားေတြ သူပိုင္ဆိုင္လာခဲ့တယ္။ ဒိ့ထက္ေငြေတြရွာျပီး
အေမ့အတြက္ တိုက္တစ္လံုးဝယ္မယ္၊ အေမ့ကိုသူနဲ႔ပဲ လာေနေစေတာ့မယ္လို႔ သူအဓိဌာန္ခ်မိျပန္တယ္။



အဲဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔မွာ အေမအသည္းအသန္ျဖစ္တ့ဲ အေၾကာင္းၾကားစာတစ္ေစာင္ သူ႔ဆီ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ သူစိတ္
ေတြလႈပ္ရွားျပီး အေမ့အိမ္ကို ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ေရာက္သြားခ်ိန္ အေမစကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အခ်ိန္မီ
ေရာက္လာတဲ့ သူ႔လက္ကို အေမဆုတ္ကိုင္ျပီး ခပ္ဖြဖြေလး ျပံဳးျပတယ္။ အဲဒီေနာက္ အျပံဳးနဲ႔ အေမထာဝရ
အိပ္စက္သြားခဲ့တယ္။



သူ႔ရင္ေတြ နာက်င္ေနမိတယ္။ အေမ့ကို မျပဳစု၊ ေက်းဇူးမဆပ္လိုက္ရခင္ သူ႔အပါးကေန အေမထာဝရ ထြက္သြားခဲ့
တဲ့အတြက္ သူေနာင္တရမိတယ္။ သူ႔ေမြးေန႔ေတြ အၾကိမ္ၾကိမ္က်င္းပခဲ့ဖူးေပမယ့္ အေမ့ေမြးေန႔ကို သူတစ္ခါမ
ွ မက်င္းပေပးခဲ့ဖူးဘူး။ အဝတ္တစ္စံု ဝယ္မေပးခဲ့ဖူးဘူး။ အေမနဲ႔အတူ လမ္းမေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးဘူး။ အေမ့က်န္းမာေရး
ကို မေမးခဲ့ဖူးဘူး။ ဒါေတြ သူလုပ္ႏိုင္ရက္နဲ႔ သူမလုပ္ခဲ့မိဘူး။



နာက်င္ျခင္းတစ္မ်ဳိးက ဘယ္လိုမွ အစားထိုးလို႔မရဘူး။ ကိုယ္သတိရ၊ အသိစိတ္ဝင္တဲ့အခ်ိန္ အရမ္းေႏွာင္းသြားခဲ့ျပီ။
မိဘေတြက သားသမီးေတြဆီကေန ဘာေငြေၾကး၊ ဘာလက္ေဆာင္မွ မေမွ်ာ္လင့္တတ္ၾကဘူး။ ဒါေပမယ့္ သားသမီး
ေတြက သူတို႔ကို မၾကာခဏ အေဖာ္ျပဳမယ္၊ အိမ္ျပန္မယ္၊ ေခြ်းထြက္ခ်ိန္ ကမ္းလိုက္တဲ့ ပုဝါပါး၊ လမ္းျဖတ္ကူးခ်ိန္
ေဖးမလိုက္တဲ့ လက္တစ္စံု၊ ေမြးေန႔မွာ ေတာင္းဆုျပဳတဲ့ စကားတစ္ခြန္းက မိဘေတြရဲ႕ ရင္ကို ပိုေႏြးေထြးေစပါတယ္။
မိဘေတြက်န္းမာဆဲ၊ မိဘေတြ ဒီကမာၻေျမေပၚကေန ထြက္မသြားခင္တုန္းမွာ သူတို႔နဲ႔အတူေနတဲ့ တစ္စကၠန္႔၊
တစ္မိနစ္ အခ်ိန္ကို တန္ဖိုးထားေပးပါ။ အေဖာ္ျပဳေပးၾကပါ။



ႏိုင္းႏိုင္းစေန
မူရင္း- 有一种痛,永遠无法弥补