ဇာတ္ႀကီးဆယ္ဘြဲ

ဇာတ္ႀကီးဆယ္ဘြဲ

လြန္ေလၿပီးေသာအခါ ဝိေဒဟရာဇာ္တိုင္း၊ မိထိလာျပည္၌ အဂၤတိမင္းႀကီး မင္းျပဳသည္။ ထိုမင္း၌ သားေတာ္၊ သမီးေတာ္ဟူ၍ အမ်ားအျပားမရွိ။ သမီးေတာ္တစ္ပါးသာ ရွိသည္။ ရုစာဟု အမည္တြင္သည္။

ရုစာမင္းသမီးသည္ လြန္စြာ လွပတင့္တယ္သည္။ အက်င့္သီလႏွင့္လည္း ျပည့္စံုသည္။ ေရွးဘဝႏွင့္ ေနာက္ဘဝကို သိျမင္ႏိုင္စြမ္းေသာ ဉာဏ္ထူးလည္း ရရွိထားသူ ျဖစ္သည္။ မင္းႀကီးသည္ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးေတာ္ကေလး ရုစာေဒဝီကို လြန္စြာခ်စ္ျမတ္ႏိုးသည္။ သမီးေတာ္ကေလး အတြက္ အဝတ္အဆင္း၊ အစားအစာႏွင့္ ပန္းမ်ိဳးစံုကို ေန႔စဥ္ ေပးပို႔သည္။ ထို႔ျပင္ ၁၅-ရက္ တစ္ႀကိမ္ သမီးေတာ္အလိုရွိသလို လွဴဒါန္းႏိုင္ရန္လည္း အသျပာတစ္ေထာင္ တစ္ေထာင္ ေပးေတာ္မူသည္။

တစ္ခုေသာ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔တြင္ မင္းေနျပည္တစ္ခုလံုး နကၡတ္ပြဲသဘင္ ဆင္ယင္ က်င္းပၾကသည္။ မင္းႀကီးသည္ နန္းရင္ျပင္ဝယ္ အမတ္အေပါင္း ၿခံရံ၍ စံပယ္ေနစဥ္ ၾကည္လင္ေသာ လျပည့္ဝန္းႀကီးကို ျမင္သျဖင့္ “ယခု ညအခ်ိန္သည္ အလြန္သာယာလွပသည္။ ဤအခ်ိန္မ်ိဳး၌ မည္သို႔ေသာ ေမြ႔ေလ်ာ္မႈမ်ိဳးကို ျပဳရပါအံ့နည္း” ဟူ၍ အမတ္တို႔ကို ေမးသည္။

ထိုအခါ အလာတ အမတ္ႀကီးက “မိမိလက္ေအာက္ခံ မဟုတ္ေသးေသာ ႏိုင္ငံမ်ားကို စစ္အဂၤါ ၄-ပါး ခင္းက်င္း၍ တိုက္ခိုက္ သိမ္းသြင္းသင့္သည္” ဟူ၍ ေလွ်ာက္ထား၏။ သုနာမ အမတ္ႀကီးက “အစားအစာ၊ အေဖ်ာ္ယမကာတို႔ကို ေသာက္စားလ်က္ အက၊ အဆို၊ အတီးတို႔ကို နားဆင္ကာ ကာမဂုဏ္ ခံစားသင့္သည္” ဟူ၍ဆို၏။ ဝိဇယ အမတ္ႀကီးက “အၾကားအျမင္ ဗဟုသုတႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ ရေသ့ရဟန္းတို႔ထံ ဆည္းကပ္၍ တရားေဆြးေႏြး ေမးျမန္းသင့္သည္” ဟူ၍ ဆို၏။

မင္းႀကီးသည္ ဝိဇယအမတ္ႀကီး၏ ေလွ်ာက္ထားခ်က္ကို ႏွစ္သက္သြားသည္။ “ဝိဇယ အမတ္ႀကီး၏ ေလွ်ာက္ထားခ်က္သည္ သင့္သည္။ မည္သည့္ ရေသ့ရဟန္းထံ ဆည္းကပ္သင့္ပါသနည္း” ဟူ၍ ေမး၏။

ထိုအခါ အလာတအမတ္ႀကီးက “အာဇီဝကတကၠတြန္း ရွိပါသည္။ ထိုပုဂၢိဳလ္သည္ အၾကားအျမင္ ဗဟုသုတႏွင့္လည္း ျပည့္စံုပါသည္။ ဆန္းၾကယ္ေသာ စကားကိုလည္း ေျပာေဟာ တတ္ပါသည္။ ဆည္းကပ္ေတာ္မူသင့္ပါသည္” ဟူ၍ ေလွ်ာက္၏။

အာဇီဝက တကၠတြန္းကား အဝတ္မဝတ္။ ကိုယ္လံုးတီးျဖင့္ေန၏။ အယူမွားသူ ျဖစ္၏။ သို႔ရာတြင္ ဂိုဏ္းဆရာ တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ ပညာဉာဏ္နည္းပါးသူတို႔က ဆည္းကပ္ကိုးကြယ္ ၾက၏။

မင္းႀကီးသည္ အလာတအမတ္၏ ေလွ်ာက္ထားခ်က္ကို နာယူကာ တကၠတြန္းဆရာႀကီးထံ သြားသည္။ မိမိသိလိုသည့္ အခ်က္မ်ားကို ေမးျမန္းသည္။ တကၠတြန္းဆရာႀကီးက “တမလြန္ေလာက ဟူ၍ မရွိ။ ေကာင္းမႈ၊ မေကာင္းမႈ ဆိုသည္လည္း မရွိ။ အလွဴေပးျခင္းသည္ အက်ိဳးမရွိ သတၱဝါ ဟူသမွ် ရွစ္ဆယ့္ေလးကမ႓ာပတ္လံုး သံသရာ၌ က်င္လည္ၾကရသည္။ ရွစ္ဆယ့္ေလးကမ႓ာ ျပည့္ေသာအခါ အလိုလို စင္ၾကယ္ၾကကုန္သည္။ ေကာင္းမႈကို ျပဳေသာ္လည္း အက်ိ္ဳးမခံစားရ။ မေကာင္းမႈကို ျပဳေသာ္လည္း အျပစ္မခံရ”

(နာရဒဇာတ္ နိဂံုးအား ဆက္တင္ပါမည္)

ေအာက္ပါ List မွ MP3 တရားေတာ္မ်ား နာၾကားႏိုင္ပါသည္။    ကိုႏွိပ္ၿပီး Download ဆြဲႏိုင္ပါသည္။

  ဇာတ္ႀကီးဆယ္ဘြဲ႕ နာရဒဇာတ္ အပိုင္း ၁

  ဇာတ္ႀကီးဆယ္ဘြဲ႕ နာရဒဇာတ္ အပိုင္း ၂

  ဇာတ္ႀကီးဆယ္ဘြဲ႕ နာရဒဇာတ္ အပိုင္း ၃

  ဇာတ္ႀကီးဆယ္ဘြဲ႕ နာရဒဇာတ္ အပိုင္း ၄

  ဇာတ္ႀကီးဆယ္ဘြဲ႕ နာရဒဇာတ္ အပိုင္း ၅

နာရဒဇာတ္ေတာ္

 

စႏၵကုမာရဇာတ္ေတာ္သည္ ဇာတ္ႀကီး ဆယ္ဘတြင္ ခုနစ္ခုေျမာက္ ဇာတ္ေတာ္ျဖစ္သည္။ ေဂါတမျမတ္စြာဘုရား ရာဇၿဂိဳဟ္ျပည္ ေဝဠဳဝန္ေက်ာင္းေတာ္ ေဝဠဳဝန္ေက်ာင္းေတာ္အနီး ဂိဇၩကုဋ္ေတာင္ယံ၌ သီတင္းသုံးေတာ္မူစဥ္ ေဒဝဒတ္ကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ေဟာၾကားေတာ္မူသည္။ ထိုဇာတ္ေတာ္တြင္ သစၥာ၏ တန္ခိုးကို ထင္ရွားစြာ ေဖာ္ျပေလသည္။ ပါဠိက်မ္းဂန္မ်ား၌ စႏၵကုမာရဇာတ္ေတာ္ႀကီးကို ခ႑ဟာလဇာတ္ဟု ျပသည္။ ဇာတ္ေတာ္၏ အေၾကာင္းအရင္းမွာ ေအာက္ပါအတိုင္း ျဖစ္သည္။

ေရွးလြန္ေလၿပီးေသာအခါ ပပၹဝတီျပည္၌ ဝသဝတီမင္း၏သား ဧကရာဇ္ အမည္ရွိေသာမင္းသည္ နန္းစံ၏။ ထိုမင္း၏ သားေတာ္ႀကီးကား စႏၵကုမာရမည္၍ အိမ္ေရွ႕အရာျဖင့္ စံရသည္။ ထိုမင္းတြင္ ခ႑ဟာလ အမည္ရွိေသာ ပုဏၰားအမတ္ႀကီး တစ္ဦးရွိရာ ထိုအမတ္ႀကီးသည္ တရားစီရင္ရာ၌ လာဘ္ယူ၍ စီရင္ေလ့ရွိသည္။

တစ္ခါေသာ္ အမွုသည္ ေယာက္်ားတစ္ဦးသည္ မတရားသျဖင့္ အမွုရွုံးေအာင္ စီရင္ျခင္းခံရသျဖင့္ စႏၵကုမာရမင္းသားအား တိုင္ၾကားရာ မင္းသားသည္ ႏွစ္ဖက္ေသာ အမွုသည္တို႔ကို ေခၚယူ၍ တရားသျဖင့္ စီရင္ေပးသည္။ ထိုအခါမွစ၍ လူအမ်ားက မင္းသားကို ၾကည္ညိဳလ်က္ အမတ္ႀကီးကို ရြံ့မုန္းၾကသည္။ အမတ္ႀကီးလည္း မိမိသည္ မင္းသားေၾကာင့္ ဂုဏ္ပ်က္ရသည္ဟု ရန္ၿငိဳးထားေလသည္။

 

       တစ္ေန႔သ၌ ဧကရာဇ္မင္းသည္ နတ္ျပည္ကို အိပ္မက္တြင္ ျမင္သျဖင့္ နတ္၏ စည္းစိမ္ကို လြန္စြာရလိုေသာေၾကာင့္ အမတ္ႀကီး ခ႑ဟာလကိုေခၚ၍ နတ္ျပည္ေရာက္ရန္ နည္းလမ္းကို ေမးသည္။ အမတ္ႀကီးလည္း နည္းလမ္းကို မသိေစကာမွ မင္းသားကို သတ္ျဖတ္ခြင့္ရစိမ့္ေသာငွာ လွည့္ျဖားလည္ဆယ္ဉာဏ္ျဖင့္ သားသမီး၊ သူႂကြယ္၊​ ႏြား၊ ျမင္း စသည္တို႔ကို သတ္လၽွက္ လည္ေခ်ာင္းေသြးျဖင့္ ယဇ္ပူေဇာ္ရမည္ဟု ေျပာၾကားသည္။

မင္းလည္း ယုံၾကည္၍​ သားသမီး မိဖုရားတို႔ကို သတ္ရန္ ေဆာင္ယူေစသည္။ စႏၵကုမာရ မင္းသားသည္ အမတ္ႀကီး၏ အေကာက္ႀကံပုံကို သိရွိသည့္အေလ်ာက္ မိမိတစ္ဦးအတြက္ အျခားသူမ်ား မေသရေလေအာင္ ေလၽွာက္ထားရန္ ႀကံစည္လ်က္ မင္းႀကီးေရွ႕ေတာ္သို႔ လိုက္ပါလာခဲ့သည္။

ဧကရာဇ္မင္း၏ ယဇ္ပူေဇာ္ျခင္း အစီအစဥ္ကို ခမည္းေတာ္ မယ္ေတာ္တို႔ သိေသာအခါ ထိုသို႔ျပဳျခင္းျဖင့္ ငရဲျပည္သို႔သာ လားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေဖ်ာင္းဖ်ဆုံးမသည္။ သို႔ေသာ္ ဧကရာဇ္မင္းလည္း ထိုအဆုံးအမကို ပယ္ေလသည္။ ထိုအခါ သားေတာ္ စႏၵကုမာရ မင္းသားႏွင့္တကြ သားမယားမ်ား၊ မွူးမတ္မ်ားႏွင့္ တကြ သားမယားတို႔က တစ္လွည့္စီ ငိုေႂကြးပန္ၾကားၾကသည္။ ထိုသို႔ပန္ၾကားတိုင္း မင္းလည္းစိတ္ညြတ္ႏူးသျဖင့္ ယဇ္ပူေဇာ္ျခင္း အစီအစဥ္ကို ဖ်က္သိမ္းသည္။

သို႔ရာတြင္ အမတ္ႀကီး ၾကား၍ မင္းအားလွည့္ျဖား တိုက္တြန္းျပန္ေသာ္ မင္းလည္း ယဇ္အစီအစဥ္ကို ျပဳျမဲ ျပဳျပန္သည္။ အမတ္ႀကီးလည္း အခြင့္သင့္ခိုက္ မင္းသားတို႔အား သတ္ျဖတ္ရန္ စီစဥ္ေလသည္။ ဤတြင္ တစ္နန္းေတာ္လုံး ပူပန္ငိုေႂကြးၾကသည္။ တစ္ျပည္လုံးလည္း ျပည္သူျပည္သားတို႔၏ ငိုေႂကြးသံမ်ားျဖင့္ ပဲ့တင္ထပ္ေလသည္။

 

          ေနာက္ဆုံးတြင္ မင္းသား၏ မယ္ေတာ္ ေဂါတမီမိဖုရားသည္ သစၥာသာလၽွင္ ကိုးကြယ္ရာ ရွိေတာ့္သည္ဟု ေအာက္ေမ့၍ သစၥာအဓိ႒ာန္ျပဳသည္။ ထိုအခါ သိၾကားမင္းသည္ မေနသာပဲ သံလွံတံကို စြဲ၍ မင္းႀကီးထံသို႔ လာေရာက္ကာ ျပစ္တင္ေမာင္းမဲသည္။

မင္းလည္း ေၾကာက္ရြံ့၍​ မင္းသားတို႔ကို လႊတ္သည္။ ျပည္သူအမ်ားလည္း အမတ္ႀကီးကို ခဲ၊ အုတ္တို႔ျဖင့္ ေပါက္သျဖင့္ အမတ္ႀကီးေသသည္။ မင္းႀကီးကိုလည္း သတ္ၾကမည္ျပဳရာ သားေတာ္က ေတာင္းပန္သျဖင့္ မသတ္ပဲ ဒြန္းစ႑ားအျဖစ္ အဝတ္ႏြမ္းကိုေပးလ်က္ ႏွင္ထုတ္သည္။ စႏၵကုမာရမင္းသားလည္း ထီးနန္းကို ရရွိသည္။

ဇာတ္ေပါင္းေသာ္ ေဂါတမ ျမတ္စြာဘုရား၏ လက္ထက္တြင္ ခ႑ဟာလ ပုဏၰားသည္ ေဒဝဒတ္ စႏၵကုမာရ မင္းသားသည္ ျမတ္စြာဘုရားျမတ္စြာဘုရား မယ္ေတာ္ ေဂါတမီ မိဖုရားသည္ မယ္ေတာ္၊ မင္းသား၏ မိဖုရား စႏၵေဒဝီကား ယေသာ္ဓရာ စႏၵကုမာရမင္းသား၏သား ဝသုလကား ရာဟုလာ ညီေတာ္ ဝါမေဂါတၱကားရွင္မဟာ ကႆပမေထရ္ ဘဒၵေသနညီေတာ္ကား လက္ဝဲရံရွင္ေမာဂၢလႅာန္ ညီေတာ္ သူရိယ ကုလာရကား လက္်ာရံ ရွင္သာရိပုတၱရာ အသီးသီး ျဖစ္လာသည္။

ေအာက္ပါ List မွ MP3 တရားေတာ္မ်ား နာၾကားႏိုင္ပါသည္။    ကိုႏွိပ္ၿပီး Download ဆြဲႏိုင္ပါသည္။

  ဇာတ္ႀကီးဆယ္ဘြဲ႕ စႏၵကုမာရဇာတ္ အပိုင္း ၁

  ဇာတ္ႀကီးဆယ္ဘြဲ႕ စႏၵကုမာရဇာတ္ အပိုင္း ၂

  ဇာတ္ႀကီးဆယ္ဘြဲ႕ စႏၵကုမာရဇာတ္ အပိုင္း ၃

  ဇာတ္ႀကီးဆယ္ဘြဲ႕ စႏၵကုမာရဇာတ္ အပိုင္း ၄

  ဇာတ္ႀကီးဆယ္ဘြဲ႕ စႏၵကုမာရဇာတ္ အပိုင္း ၅

စႏၵကုမာရဇာတ္ေတာ္

တစ္ရံေရာအခါ ဝိေဒဟရာဇ္တိုင္း၊ မိထီလာျပည္၌ မဃေဒဝမင္း စိုးစံသည္။ ထိုမင္းသည္ တရားေတာ္၌ ေမြ႔ေလ်ာ္သည္။ အသက္ႀကီးရင့္၍ ဆံပင္ျဖဴလာလွ်င္ ရဟန္းျပဳ၍ ေတာထြက္မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ထားသည္။ ဆံပင္၊ မုတ္ဆိတ္တို႔ကို ျပဳျပင္ေပးေသာ ဆတၱာသည္အား မိမိ၏ ဆံပင္ျဖဴလာလွ်င္ ေလွ်ာက္ထားရန္ မွာၾကားထားသည္။

တစ္ေန႔ေသာအခါ ဆတၱာသည္ သည္ မင္းႀကီး၏ ဦးေခါင္း၌ ဆံပင္ျဖဴ တစ္ပင္ကို ေတြ႔ျမင္သည္။ ထိုအခါ “အရွင္မင္းႀကီး- ဦးေခါင္းေတာ္၌ ဆံပင္ျဖဴ တစ္ပင္ ေတြ႔ျမင္ပါသည္” ဟူ၍ ေလွ်ာက္ထားသည္။

မင္းႀကီးလည္း သားေတာ္ အိမ္ေရွ႕မင္းသားကို ထီးနန္းေပးအပ္လိုက္သည္။ မိမိနည္းတူ “ဆံပင္ျဖဴကို ျမင္ေတြ႕လွ်င္ ေတာထြက္ပါ” ဟူ၍ မွာၾကားသည္။ ထို႔ေနာက္ ထီးနန္းကို စြန္႔သည္။ ရဟန္းျပဳ၍ ေတာထြက္သြားေလသည္။

ဤသို႔လွ်င္ သား၊ ေျမး၊ ျမစ္ အဆက္ဆက္တို႔သည္ ထီးနန္းကို စိုးစံၾကသည္။ ဆံပင္ျဖဴေသာအခါ ေတာထြက္ၾကသည္။

ထိုမဃေဒဝမင္းမွ ရွစ္သိန္း သံုးေသာင္း တစ္ေထာင္ ကိုးရာ ကိုးဆယ္ေျမာက္ေသာ မင္းသည္ မိထိလာျပည္၌ ဆက္လက္ စိုးစံသည္။ ထိုမင္းတြင္ ေနမိကုမာရ အမည္ရွိေသာ သားေတာ္ တစ္ပါးရွိသည္။ ထိုေနမိ မင္းသားသည္ ငယ္ရြယ္စဥ္မွစ၍ အလွဴေပးသည္။ သီလ ေဆာက္တည္သည္။

ေရွးအစဥ္အလာအတိုင္း ခမည္းေတာ္သည္ ဆံပင္ျဖဴေသာအခါ ေတာထြက္သည္။ ထိုအခါ ေနမိမင္းသားသည္ ထီးနန္းကို ဆက္ခံရသည္။ ေနမိမင္းသည္ တိုင္းျပည္ကို မင္းက်င့္တရားႏွင့္ အညီ အုပ္ခ်ဳပ္သည္။ ထို႔အျပင္ ၿမိဳ႕တံခါးေလးခုႏွင့္ ၿမိဳ႕လယ္တို႔၌ အလွဴမ႑ပ္ ငါးခု ေဆာက္သည္။ အလွဴမ႑ပ္ တစ္ခုစီတြင္ အသျပာ တစ္သိန္းက်စီျဖင့္ ေန႔စဥ္ေပးလွဴသည္။ ငါးပါးသီလကို အၿမဲ ေစာင့္ထိန္းသည္။ ဥပုသ္ကို လျပည့္ လကြယ္ေန႔တိုင္း ေဆာက္တည္သည္။ တိုင္းသူျပည္သားတို႔ကို ကုသိုလ္ ေကာင္းမႈျပဳရန္ တိုက္တြန္းသည္။

ေနမိမင္း၏ အဆံုးအမကို နာယူၾကသူတို႔သည္ ကြယ္လြန္ေသာအခါ နတ္ျပည္သို႔ ေရာက္ၾကေလသည္။ ဤတြင္ နတ္ျပည္မွာ နတ္ဦးေရ တိုးပြားစည္ကားေန၏။ ငရဲျပည္ကား ေျခာက္ကပ္ေနသည္။ တစ္ေန႔တြင္ ေနမိမင္းႀကီးသည္ အလွဴေပးျခင္းႏွင့္ သီလ ေဆာက္တည္ျခင္းတြင္ မည္သည္က ပို၍ အက်ိဳးႀကီးေၾကာင္း စဥ္းစားေတြးေတာကာ ဆံုးျဖတ္မရႏိုင္ေအာင္ ရွိေလသည္။

ဤသို႔ ေတြးႀကံသည္ကို သိၾကားမင္း သိရွိေသာအခါ လူ႔ျပည္သို႔ ဆင္းသက္လာသည္။ ေနမိမင္းႀကီးေရွ႕၌ ကိုယ္ထင္ျပလ်က္ “အရွင္မင္းႀကီး အလွဴေပးျခင္းထက္ သီလ ေစာင့္ျခင္းက ပို၍ အက်ိဳးႀကီးပါသည္” ဟုု ေဟာေျပာသည္။ ထို႔ေနာက္ တာဝတႎသာ နတ္ျပည္သို႔ ျပန္ႂကြသြားေလသည္။

ထိုအေၾကာင္းကို တာဝတႎသာနတ္ျပည္ရွိ နတ္မ်ား သိရွိၾကေသာအခါ ေနမိမင္းႀကီးကို ဖူးေတြ႔လိုေသာ ဆႏၵမ်ား ျဖစ္ေပၚလာၾကသည္။ သို႔ျဖင့္ ေနမိမင္းႀကီးကို နတ္ျပည္သို႔ ပင့္ေဆာင္ ျပသပါရန္ သိၾကားမင္းအား ေတာင္းပန္ၾကသည္။ သိၾကားမင္းလည္း နတ္တို႔ အလိုကို လိုက္ေလ်ာသည္။ မာတလိနတ္သားအား “ေနမိမင္းႀကီးကို ပင့္ေဆာင္ေလာ့” ဟူ၍ ေစခိုင္းသည္။

မာတလိနတ္သားသည္ သိေႏၶာျမင္း တစ္ေထာင္ကေသာ ေဝဇယႏၲာ ရထားျဖင့္ ေနမိမင္းႀကီးကို လာေရာက္ေခၚသည္။ မိထိလာ ျပည္သူတို႔ အံ့ၾသကာ ရင္သပ္ရႈေမာ ၾကည့္ရႈၾကသည္။

မာတလိသည္ ေနမိမင္းႀကီးကို ပင့္ဖိတ္သည္။ မင္းႀကီးလည္း နတ္ျပည္ကို မေရာက္ဖူးသျဖင့္ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ လက္ခံလိုက္သည္။ ျပည္သူတို႔ႏွင့္ နန္းတြင္းသူ နန္းတြင္းသားတို႔အား “မၾကာမီ ငါ ျပန္လာခဲ့မည္။ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈတို႔ကိုသာ မေမ့မေလ်ာ့ဘဲ ျပဳၾကပါ” ဟူ၍ မွာၾကားသည္။


ေအာက္ပါ List မွ MP3 တရားေတာ္မ်ား နာၾကားႏိုင္ပါသည္။    ကိုႏွိပ္ၿပီး Download ဆြဲႏိုင္ပါသည္။

  ဇာတ္ႀကီးဆယ္ဘြဲ႕ ေနမိဇာတ္ အပိုင္း ၁

  ဇာတ္ႀကီးဆယ္ဘြဲ႕ ေနမိဇာတ္ အပိုင္း ၂

  ဇာတ္ႀကီးဆယ္ဘြဲ႕ ေနမိဇာတ္ အပိုင္း ၃

  ဇာတ္ႀကီးဆယ္ဘြဲ႕ ေနမိဇာတ္ အပိုင္း ၄

  ဇာတ္ႀကီးဆယ္ဘြဲ႕ ေနမိဇာတ္ အပိုင္း ၅

  ဇာတ္ႀကီးဆယ္ဘြဲ႕ ေနမိဇာတ္ အပိုင္း ၆

  ဇာတ္ႀကီးဆယ္ဘြဲ႕ ေနမိဇာတ္ အပိုင္း ၇

ေနမိဇာတ္ေတာ္

ေတ၊ ဇ၊ သု၊ ေန၊ မ၊ ဘူ၊ စန္၊ နာ၊ ၀ိ၊ ေ၀-ဟူေသာ
စကားႀကီးဆယ္လံုးသည္ ဗုဒၶျမတ္စြာ၏ ဘ၀ျဖစ္စဥ္ ဇာတ္ေတာ္ဆယ္ဘြဲ႔ကို ေဖာ္ျပသည့္
အတိုေကာက္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။
တတိယစကားလံုးျဖစ္သည့္ (သု) ဟူသည္မွာ သု၀ဏၰသာမ-၏ ဘ၀အေၾကာင္းကို ဆိုလိုသည္။


ဗာရာဏသီျပည္အနီး မိဂသမၼဒါျမစ္ကမ္း၏ တဘက္တခ်က္တြင္ တံငါရြာႀကီး ႏွစ္ရြာရွိသည္။ ထိုႏွစ္ရြာတြင္ တံငါအႀကီးအကဲ တဦးစီရွိသည္။ ထိုတံငါအႀကီးအကဲတို႔သည္ တဦးႏွင့္တသီး ခင္မင္သည္။ မိမိတုိ႔၏ သားသမီးမ်ား အရြယ္ေရာက္လွ်င္ အခ်င္းခ်င္း လက္ဆက္ထိမ္းျမားေပးရန္ ကတိက၀တ္ျပဳထားၾကေလသည္။

တံငါအႀကီးအကဲ တေယာက္တြင္ ဒုကူလ သတို႔သားကို ဖြားျမင္ျပီး အျခားတေယာက္တြင္ ပါရိကာ သတို႔သမီးကို ဖြားျမင္ပါသည္။ ဒုကူလႏွင့္ပါရိကာတို႔သည္ ျဗဟၼာျပည္မွလာသူမ်ားျဖစ္ၾက၍ ကာမဂုဏ္ကို အလိုမရွိၾကေခ်။ အရြယ္ေရာက္လာၾက၍ ႏွစ္ဘက္မိဘသေဘာတူ လက္ထပ္ေပးၾကေသာ္လည္းကာမဂုဏ္၌ ေပ်ာ္ေမြ႔ လိုက္စားျခင္း မရွိၾကေခ်။

မိဘမ်ားကြယ္လြန္ျပီးေနာက္ ႏွစ္ဦးတိုင္ပင္ကာ ေတာထြက္ၾကသည္။ ဒုကူလႏွင့္ပါရိကာတို႔ ေတာထြက္လာသည္ကို သိၾကားမင္းက သိျမင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၀ိသႀကံဳနတ္သားကို ေစလႊတ္ကာ ေက်ာင္းသခၤမ္း ဖန္ဆင္းထားေစသည္။ တရားရွာရန္ ေတာထြက္လာသူမ်ားသည္ ေက်ာင္းသခၤမ္းကို၄င္း၊ ေက်ာင္သခၤမ္းတြင္းရွိ သကၤန္းပရိကၡရာတို႔ကို၄င္း သံုးေဆာင္ႏိုင္ပါေၾကာင္း ေရးသားထားေလသည္။

ဒုကူလႏွင့္ ပါရိကာတို႔သည္ ေရးသားထားေသာ ကမၺည္းအကၡရာတို႔ကို ဖတ္၍ နတ္တို႔၏တန္ခိုးေၾကာင့္ျဖစ္ေသာ ေလွ်ာ္ေတသကၤန္းကို ၀တ္၍ ရေသ့ျပဳကာ တရားဓမၼက်င့္ၾကံအားထုတ္ ေနထိုင္ၾကေလသည္။
ဤဒုကူလႏွင့္ ပါရိကာသူျမတ္ ႏွစ္ေယာက္တို႔သည္ တေန႔တြင္ မ်က္စိကြယ္ကာ ေဘးသင့္မည့္အေၾကာင္းကို သိၾကားမင္း သိရွိေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သိၾကားမင္းကိုယ္တိုင္ပင္ ေက်ာင္းသခၤမ္းသို႔လာျပီး သားေထာက္သမီးခံ ရေရးအတြက္ လူတို႔၏အက်င့္ျဖစ္ေသာ ေမထုန္မႈျဖင့္ ကိုယ္လက္ႏွီးေႏွာပါရန္ ေလွ်ာက္ထားတိုက္တြန္းသည္။ ဒုကူလႏွင့္ ပါရိကာတို႔က အျပင္းအထန္ ျငင္းဆိုပါသည္။

သို႔ႏွင့္ သိၾကားမင္းက ပါရိကာ ဥတုလာေသာအခ်ိန္တြင္ ဒုကူလ-က ပါရိကာ၏ ခ်က္ေတာ္ကို လက္ေတာ္ႏွင့္ သံုးသပ္ေစသည္။ ထိုသို႔ သံုးသပ္ေသာအခါ ဘုရားအေလာင္းသည္ နတ္ျပည္မွစုေတခဲ့၍ ပါရိကာ ရေသ့မ၏ ၀မ္း၌ ပဋိသေႏၶ ကိုယ္၀န္ စြဲယူေလ၏။ ဆယ္လလြန္ေသာအခါ ေရႊအဆင္းႏွင့္တူေသာ သားေယာက်္ားေလး တေယာက္ကို ဖြားျမင္ေလသည္။ ေရႊအဆင္းႏွင့္တူေသာ အဆင္းရွိေသာေၾကာင့္ ဘုရားေလာင္းအား သု၀ဏၰသာမ-ဟူေသာ အမည္ကို မွည့္ၾကေလကုန္၏။

ဒုကူလႏွင့္ ပရိကာတို႔က သု၀ဏၰသာမကို ေက်ာင္းတြင္ထားကာ ေတာတြင္းသို႔သြား၍ သစ္သီးသစ္ဥ ရွာေဖြသည္။ ထိုအခါ ကိႏၷရီ ကိႏၷရာတို႔က သု၀ဏၰသာမသတို႔သားကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ၾကသည္။ ေရးခ်ိဳးေပးသည္။ နံ႔သာလိမ္းေပးသည္။ ပန္းျဖင့္လုပ္ေသာ ဒန္းတြင္အိပ္စက္ေစသည္။ ႏို႔ခ်ိုတိုက္သည္။ နတ္အမ်ားကလည္း ၀ိုင္း၀န္းေစာင့္ေရွာက္ေပးၾကေလသည္။

သု၀ဏၰသာမ ၁၆-ႏွစ္သို႔ေရာက္လာသည့္တိုင္ေအာင္ အမိအဖတို႔သည္ အစဥ္ေစာင့္ေရွာက္လ်က္ ေက်ာင္းသခၤမ္း၌ ေနေစလ်က္ မိမိတို႔အလိုလိုသာလွ်င္ ေတာသစ္သီး သစ္ျမစ္တို႔ကို ရွာအံ႔ေသာငွါ ေတာသို႔သြားၾကေလကုန္၏။
တေန႔တြင္ အခ်ိန္လြန္သည့္တိုင္ေအာင္ ေက်ာင္းသခၤမ္းသို႔ ရေသ့မ်ားျပန္မလာသျဖင့္ အရြယ္ေရာက္ျပီျဖစ္ေသာ သု၀ဏၰသာမသည္ စိတ္ပူလာေသာေၾကာင့္-ေတာထဲသို႔ အရဲစြန္႔ကာ လိုက္ရွာရင္း အေဖ-အေမ ဟု ေအာ္ေခၚေလ၏။ တေနရာသို႔ေရာက္လွ်င္ ရေသ့တို႔သည္ သစ္သီးရွာရင္း ေလႀကီးမိုးႀကီးက်လို႔ သစ္ပင္ေအာက္ မိုး၀င္ခိုျပီး ေတာင္ပို႔ေပၚထိုင္လိုက္သည့္အခါ ေတာင္ပို႔ထဲက ေျမြဆိုး အခိုးလႊတ္သျဖင့္ အဆိပ္ေငြ႔သင့္ျပီး မ်က္စိကြယ္ေၾကာင္း ေျပာၾကကုန္၏။ ထိုအခါ သု၀ဏၰသာမသည္ ငိုလဲငို၏၊ ရယ္လဲရယ္၏။
(ငိုရျခင္းအေၾကာင္းကား ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ႏွင့္ မ်က္စိကြယ္ရျခင္းေၾကာင့္တည္း။
ရယ္ရျခင္းအေၾကာင္းကား မိဘတို႔ကို လုပ္ေကၽြးခြင့္ ရျခင္းေၾကာင့္တည္း။) ဟု ဆို၏။

ထို႔ေနာက္ သု၀ဏၰသာမသည္ မိဘတို႔အား အားေပးစကား ေျပာဆိုရင္း ေက်ာင္သခၤမ္းသို႔လက္တြဲကာ ေခၚေဆာင္သြားေလသည္။ ေက်ာင္းသခၤမ္းသို႔ျပန္ေရာက္လွ်င္ သု၀ဏၰသာမသည္ မိဘမ်ား တေနရာမွ တေနရာသို႔ သြားရလြယ္ကူေစရန္ ႀကိဳးတန္း တန္းေပးျခင္း၊ ေသာက္ေရႏွင့္ သစ္သီးမ်ား အနား၌ ခ်ေပးျခင္း စသည္တို႔ကို ေဆာင္ရြက္ေလေတာ့သည္။
ေနာက္တေန႔မွစ၍ ေက်ာင္းသခၤမ္းတြင္ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ကာ မိဘတို႔အတြက္ လိုရာကိစၥမ်ားျပဳလုပ္ျပီးလွ်င္ သမင္အေဖာ္မ်ားကို ေခၚ၍ ေတာထဲသို႔ သစ္သီးရွာ ထြက္သြားေလ့ရွိသည္။

သု၀ဏၰသာမသည္ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ေရခပ္ထြက္ေသာအခါ အေဖာ္ျဖစ္ေသာ သမင္မ်ားကလည္း ၀ိုင္း၀န္းကူညီၾကေလသည္။
တေန႔ေသာအခါ သမင္သားကို အလြန္ႏွစ္သက္ေသာ ပီဠိယကၡမင္းႀကီးသည္ မယ္ေတာ္ကို ေခတၱနန္းအပ္ကာ သမင္မ်ားကို လိုက္လံပစ္ခတ္စားေသာက္ရင္း ရေသ့မ်ား၏ ေက်ာင္းသခၤမ္းနားသို႔ ေရာက္လာ၏။

ညေနဘက္၌ သမင္ေျခရာမ်ား အလြန္ေပါေသာ ျမစ္ကမ္းစပ္တြင္ သမင္မ်ားကိုပစ္ရန္ေခ်ာင္းေနစဥ္ သု၀ဏၰသာမသည္ သမင္မ်ားႏွင့္အတူ ေရခပ္ဆင္းလာသည္ကို ေတြ႔ေလေသာ္-လူေလာ နတ္ေလာ မစူးစမ္းႏိုင္ေတာ့ဘဲ ျမႇားျဖင့္ျပစ္လိုက္ေလေတာ့၏။
သု၀ဏၰသာမသည္ ျမႇားထိသျဖင့္ မိခင္ဖခင္ရွိရာသို႔ ဦးေခါင္းထား၍ သဲေသာင္ခံုေပၚတြင္ ေခြက်သြားျပီး ေအာ္၍ ညည္းတြားမိေလသည္။ သမင္တို႔သည္ ေၾကာက္လန္႔၍ ထြက္ေျပးၾကကုန္၏။

ဤတြင္မွ ပီဠိယကၡမင္းလည္း လူသားစစ္စစ္မွန္း သိသည္။ သု၀ဏၰသာမ မိန္းေမာျခင္းသို႔ မေရာက္မီ ပီဠိယကၡမင္းႏွင့္ သု၀ဏၰသာမတို႔ အျပန္အလွန္ စကးဆိုျဖစ္ၾကသည္။ ေဒါသမရွိေသာ၊ ရန္လိုျခင္း မရွိေသာ၊ သိမ္ေမြ႔ႏူးညံ႔ေသာ သု၀ဏၰသာမ၏ ျဖစ္အင္ကို ၾကားသိရေသာအခါ ယခင္က စိတ္ဓာတ္ၾကမ္းတမ္း မာန္တက္ေသာ ပီဠိယကၡမင္းႀကီး၏ စိတ္ဓာတ္သည္ပင္လွ်င္ မ်ားစြာေပ်ာ့ေပ်ာင္း၍ သြားေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သု၀ဏၰသာမ၏ မိဘႏွစ္ပါးအား လုပ္ေကၽြးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ကတိျပဳေလသည္။

ဒုကူလႏွင့္ ပါရိကာတို႔၏ ေက်ာင္းသခၤမ္းသို႔ ပီဠိယကၡမင္းႀကီး ေရာက္သြားေလသည္။ သား သု၀ဏၰသာမ မဟုတ္ေၾကာင္း ရေသ့ႏွစ္ပါးတို႔ ခ်က္ခ်င္းပင္သိသည္။ အျပန္အလွန္ စကားဆိုျဖစ္ၾကသည္။ ပီဠိယကၡမင္းႀကီးက သု၀ဏၰသာမ၏ ကိုယ္စား လုပ္ေကၽြးျပဳစုမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာသည္။ ဒုကူလ ႏွင့္ ပါရိကာတို႔က လက္မခံေခ်။ သု၀ဏၰသာမရွိရာသို႔ ပို႔ေပးရန္ ေတာင္းပန္သည္။

ပီဠိယကၡမင္းလည္း လိုက္၍ပို႔သည္။ သဲေသာင္ခံုေပၚတြင္ လဲေလ်ာင္းေနေသာ သားသု၀ဏၰသာမကို စမ္းသပ္မိၾကသည္။ အသက္မေသေသးေၾကာင္း သိသည္။ သို႔ႏွင့္ ဒုကူလ ႏွင့္ ပါရိကာတို႔သည္၄င္း၊ ဘုရားေလာင္း သု၀ဏၰသာမ၏ ခုနစ္ႀကိမ္ေျမာက္ေသာ ကိုယ္၏အျဖစ္၌ မိခင္ေတာ္စပ္ခဲ့ဖူးေသာ ဗဟုသုႏၵရီ နတ္သမီးသည္၄င္း သစၥာအဓိ႒ာန္ျပဳၾကသည္။ သစၥာ၏တန္ခိုး အာႏုေဘာ္ေၾကာင့္ ျမားဆိပ္တို႔ ေလ်ာက်သည္။ သု၀ဏၰသာမလည္း အသက္ေဘးမွ လြတ္ေျမာက္ေလသည္။သိၾကားမင္းကပါ ဆုေပးသည္။ ဒုကူလႏွင့္ ပါရိကာတို႔ပါ မ်က္စိႏွစ္ကြင္း အလင္းရၾကသည္။

သု၀ဏၰသာမသည္ ပီဠိယကၡမင္းႀကီးအား သီလေစာင့္ရန္၊ အလွဴဒါနျပဳရန္၊ တိုင္းသူျပည္သားကို ရင္၀ယ္သားနဲ႔မျခား ေမတၱာထား၍ မင္းက်င့္တရားႏွင့္ အညီ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ မင္းလုပ္ရန္ ေဟာၾကားေလသည္။ ဗဟုသုႏၵရီနတ္သမီးႏွင့္ အျခားနတ္အေပါင္းတို႔အားလည္း တရားေရေအး တိုက္ေကၽြးေလသည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ပီဠိယကၡမင္းႀကီးသည္ သမင္သားတပ္မက္ျခင္းကို စြန္႔၍ တရားရကာ တိုင္းျပည္သို႔ ျပန္ေလေတာ့၏။

မိဘေက်းဇူးကို သိတတ္သူတို႔အား ေဘးဒုကၡအႏၲရာယ္အေပါင္းမွ လြတ္ေျမာက္ျမဲျဖစ္ပါသည္။ မ်က္ေမွာက္ဘ၀၌၄င္း၊ သံသရာ၌၄င္း ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာကို ခံစားရျမဲ ျဖစ္ပါသတည္း။

မွတ္ခ်က္။
အက်ယ္ကိုသိလိုမူ မင္းဘူးဦးၾသဘာသ-ေရး ဇာတ္ႀကီးဆယ္ဘြဲ႔ ပထမအုပ္၌ ၾကည့္နိဳင္ပါတယ္..

ေအာက္ပါ List မွ MP3 တရားေတာ္မ်ား နာၾကားႏိုင္ပါသည္။    ကိုႏွိပ္ၿပီး Download ဆြဲႏိုင္ပါသည္။

  ဇာတ္ႀကီးဆယ္ဘြဲ႕ သု၀ဏၰသာမဇာတ္ အပိုင္း ၁

  ဇာတ္ႀကီးဆယ္ဘြဲ႕ သု၀ဏၰသာမဇာတ္ အပိုင္း ၂

  ဇာတ္ႀကီးဆယ္ဘြဲ႕ သု၀ဏၰသာမဇာတ္ အပိုင္း ၃

  ဇာတ္ႀကီးဆယ္ဘြဲ႕ သု၀ဏၰသာမဇာတ္ အပိုင္း ၄

သု၀ဏၰသာမ ဇာတ္ေတာ္ႀကီး

ဇာတ္ႀကီးဆယ္ဘြဲ႔တြင္ ပါ၀င္ေသာ ဇနကဇာတ္ကို ပန္းခ်ီဆရာႀကီး ဦးစန္းလႈိင္-က သရုပ္ေဖာ္ေရးဆြဲထားသည္။ ဇနကဇာတ္အက်ဥ္းကို တင္ျပအပ္ပါသည္။

ေရွးသေရာအခါ ၀ိေဒဟရာဇ္တိုင္း မိထိလာျပည္တြင္ မဟာဇနကမင္းႀကီး နန္းစံသည္။ ထိုမင္းႀကီး နတ္ရြာစံလွ်င္ သားေတာ္ႀကီး အရိ႒ဇနက မင္းျပဳ၍ သားေတာ္ငယ္ ေပါလဇနကကို အိမ္ေရွ႔အရာ ေပးသည္။

ထိုသို႔ျပဳရာမွ ေနာင္ေတာ္မင္းသည္ သူတပါးကုန္းေခ်ာမႈေၾကာင့္ ညီေတာ္ကို မယံုၾကည္၍ ဖမ္းဆီးရာမွ ညီေနာင္ႏွစ္ဦး စစ္ျပိဳင္ၾကသည္။ ေနာင္ေတာ္ စစ္ရႈံး၍ စစ္ပြဲ၌ က်ဆံုးသြားသည္။ မိဖုရားႀကီးလည္း ကိုယ္၀န္အရင့္အမာရွိေနရာ သူဆင္းရဲအသြင္ေဆာင္၍ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္သြားရသည္။

မိဖုရားႀကီးသည္ ကာလစမၸာနဂိုရ္ျပည္သို႔ ေရာက္သြားသည္။ ဒိသာပါေမာကၡ ဆရာႀကီးက ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ထားသည္။ အခ်ိန္ေရာက္ေသာ္ ဘုရားေလာင္း သားေတာ္ကို ဖြားျမင္သည္။ မဟာဇနက-ဟု အမည္ေပးသည္။

မဟာဇနကမင္းသား အရြယ္ေရာက္လွ်င္ ခမည္းေတာ္၏ မိထိလာျပည္ကို ျပန္သိမ္းႏိုင္ရန္ ဥစၥာမ်ား စုေဆာင္းသည္။ ဥစၥာမ်ားရရန္ သေဘၤာျဖင့္ ကုန္ကူးထြက္သည္။ ပင္လယ္ခရီးလမ္းတြင္ ေလျပင္းက်ကာ သေဘၤာနစ္သည္။ မင္းသားလည္း ဇြဲလုံ႔လ မေလွ်ာ့။ အႏိုင္မခံ အရႈံးမေပး။ ပင္လယ္တြင္ ကူးခတ္သည္။ ပင္လယ္ေစာင့္ မဏိေမခလာ နတ္သမီးက လ်စ္လ်ဴရႈ၍ မထားႏိုင္။ မင္းသားကို ဆယ္တင္၍ မိထိလာျပည္သို႔ ပို႔ေဆာင္ကာ ေက်ာက္ဖ်ာထက္၌ တင္ထားခဲ့သည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ေပါလဇနကမင္းႀကီး နတ္ရြာစံသြားသည္မွာ ၇-ရက္ရွိျပီ ျဖစ္သည္။ သားေတာ္ မရွိ၊ သမီးေတာ္ သီ၀လိေဒ၀ီ တပါးသာ က်န္ရစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မင္းေလာင္းရွာရန္ ဖုတ္သြင္းရထား ေစလႊတ္ထားသည္။ ရထားသည္ ဇနကမင္းသား အိပ္စက္ရာ ေက်ာက္ဖ်ာ၌ ဆိုက္၍ မင္းသားကို နန္းေတာ္သို႔ ေခၚေဆာင္သြားသည္။

ဇနကမင္းသားလည္း ရာဇပလႅင္၏ ဦးေခါင္းဘက္ကို ျပႏိုင္ျခင္း၊ ေလးေတာ္ တင္ႏိုင္ျခင္း၊ ေရႊအိုး ၁၆-လံုးကို ေဖာ္ေပးႏိုင္ျခင္းျဖင့္ အစြမ္းျပခဲ့သည္။ အားလံုးပင္ မင္းသားကို ဘုန္းရွင္၊ ကံရွင္မွန္း သိကာ နန္းတင္ၾကသည္။

မဟာဇနကမင္းသည္ မင္းျပဳေနရာမွ တေန႔ေသာ္ သရက္ဥယ်ာဥ္သို႔ ထြက္စဥ္ သံေ၀ဂရသြားသည္။ နန္းစည္းစိမ္ကို မေပ်ာ္ပိုက္ေတာ့ဘဲ ေတာထြက္ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ နန္းေတာ္အထက္ ျပာသာဒ္၌ ရဟန္းျပဳျပီးလွ်င္ ေတာသို႔ ထြက္ၾကြသြားသည္။ မိဖုရားႏွင့္ အေျခြအရံမ်ားသည္ ေတာသို႔လိုက္၍ ေတာင္းပန္ၾကေသာ္လည္း ဘုရားေလာင္း မဟာဇနကမင္းက လက္မခံ။ နန္းေတာ္သို႔ ျပန္မၾကြ။ ေတာ၌သာပင္ တရားအားထုတ္ေနထိုင္ေလသည္။
အကိုး။ ။ ၅၅၀-ဇနကဇာတ္။

(မင္းယုေ၀)
(ျမတ္မဂၤလာ ၂၀၀၄-ခု ႏို၀င္ဘာလ)

ေအာက္ပါ List မွ MP3 တရားေတာ္မ်ား နာၾကားႏိုင္ပါသည္။    ကိုႏွိပ္ၿပီး Download ဆြဲႏိုင္ပါသည္။

  ဇာတ္ၾကီးဆယ္ဘြဲ႕ ဇနကဇာတ္ အပိုင္း ၁

  ဇာတ္ၾကီးဆယ္ဘြဲ႕ ဇနကဇာတ္ အပိုင္း ၂

  ဇာတ္ၾကီးဆယ္ဘြဲ႕ ဇနကဇာတ္ အပိုင္း ၃

  ဇာတ္ၾကီးဆယ္ဘြဲ႕ ဇနကဇာတ္ အပိုင္း ၄

  ဇာတ္ၾကီးဆယ္ဘြဲ႕ ဇနကဇာတ္ အပိုင္း ၅

  ဇာတ္ၾကီးဆယ္ဘြဲ႕ ဇနကဇာတ္ အပိုင္း ၆


ဓမၼႏွင့္စာေပနန္းေတာ္သို႕လာေရာက္သူအေပါင္းကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ က်န္းမာလို႕ ခ်မ္းသာၾကပါေစ.. ရွာေဖြစုေဆာင္းထားသမွ်တရားေတာ္မ်ားအားအားလုံးနာၾကားပူေဇာ္နိဳင္ရန္အလို႕ငွါ ျပန္လည္ စုစည္းတင္ျပထားပါသည္...ဗုဒၶတရားေတာ္မ်ားနဲ႕တစ္ကြ စာေရးဆရာမ်ား၏ ရသ စာေပမ်ားကိုလည္း ဖတ္ရွဳ ခံစားနိဳင္ပါတယ္ေနာ္... ဖတ္လိုေသာစာေပမ်ားအား C-Box တြင္ေရးသားေတာင္းဆိုခဲ့နိဳင္ပါတယ္..... ေလးစားစြာျဖင့္....နီနီ
<<< မန္ဘာ၀င္ျပီး... Fb Like ျခင္းျဖင့္ အားေပးၾကပါေနာ္ >>>

မဟာဇနကဇာတ္

 

ေရွးလြန္ေလၿပီးေသာအခါ ဝိေဒဟရာဇ္တိုင္း မိထၲိလာျပည္၌ ဝိေဒဟရာဇ္မင္းႀကီး စိုးစံသည္။ ထိုမင္း၌ ေသနက၊ ပကၠဳသ၊ ကာမိနဒ၊ ေဒဝိႏၵ အမည္ရွိၾကေသာ အမတ္ႀကီး ၄ ဦးရွိသည္။ ထိုျပည္၏ ေရွ႕ဖက္ ပါစိနယဝမဇၩဂုံးရြာ၌ သိရိဝၯနသူေဌး၏ မယား သုမနေဒဝီတြင္ မ​ေဟာသဓ သုခမိန္ျဖစ္မည့္ သားငယ္ကို ဖြားျမင္သည္။ ထိုသားငယ္သည္ ဖြားစကပင္ နတ္ေဆးလုံးကိုင္လ်က္ စကားေျပာသည္။ ထိုေဆးလုံးျဖင့္ လူအမ်ား ေရာဂါခ်မ္းၿငိမ္းၾကရသည္။ ေဆးလုံးကိုစြဲ၍ မေဟာသဓဟု အမည္မွည့္သည္။
၇ ႏွစ္အရြယ္သို႔ေရာက္ေသာ္ မေဟာသဓ သတို႔သားသည္ ဆန္းၾကယ္ေသာ ဇရပ္တေဆာင္ႏွင့္ ေရကန္တခုကို စီမံျပဳလုပ္သည္။ မေဟာသဓ ဖြားဦးကပင္ မင္းႀကီးသည္ အိပ္မက္ ျမင္မက္ထားသည့္အျပင္ မေဟာသဓ၏ ပညာသတင္း ၾကားေသာေၾကာင့္ မင္းႀကီးသည္ ပညာရွိခန႔္ထားရန္ ေသနက အမတ္ႀကီးကို တိုင္ပင္သည္။ အမတ္ႀကီးက ဝန္တိုသျဖင့္ ပညာရွိ မဟုတ္ေသးေၾကာင္း တင္ေလၽွာက္ေသာေၾကာင့္ နန္းေတာ္သို႔ မေခၚေဆာင္ေသးပဲ ငံ့ေနရသည္။
မေဟာသဓ သတို႔သားသည္ ပါစိနယ ဝမဇၩဂုံးရြာ၌ပင္ စြန္ခ်ီေသာ သားတစ္ကို ရေအာင္ ျပဳလုပ္ျခင္း၊ ႏြားခိုးမွု၊ လည္ရြဲခိုးမွု၊ ျခည္ေထြးခိုးမွု၊​ သားခိုးမွု၊ မယားခိုးမွု၊ ရထားခိုးမွု စသည့္ ၇ ခုေသာ အေရးတို႔တြင္ တရားမၽွတေအာင္ စီရင္သည္။ ထိုသတင္းတို႔ကို မင္းႀကီးၾကားေလေသာ္ မေဟာသဓကို ေခၚယူရန္ သနက အမတ္ႀကီးအား တိုင္ပင္ျပန္သည္။ အမတ္ႀကီးက ေရွးနည္းတူ ေလၽွာက္ထားသျဖင့္ ဆိုင္းငံ့ခဲ့သည္။ အမတ္ႀကီး၏ တင္ေလၽွာက္ခ်က္အရ မင္းႀကီးက ေျဖဆိုေစေသာ ရွားလွံတံ၏ အရင္းအဖ်ားကို ရွာေစသည့္ ျပႆနာ၊ ဦးေခါင္းခြံ ႏွစ္ခုကိုၾကည့္၍ ေယာက္်ားမိန္းမ ခြဲျခားေစသည့္ ျပႆနာ၊ ေႁမြအဖိုအမကို ခြဲျခားေစသည့္ ျပႆနာ၊ ဦးေခါင္း၌ ပို႔ပါေသာ သတၱဝါကို ဆက္ေစသည့္ ျပႆနာ၊ ပတၱျမားကို ႀကိဳးသစ္တပ္ေစေသာ ျပႆနာ၊ ႏြားလားကို သားဖြားေစေသာ ျပႆနာ၊ ထမင္းခ်ဥ္ ျပႆနာ၊ သဲလြန္ ျပႆနာ၊ ေရကန္ ျပႆနာ၊ ဥယ်ာဥ္ ျပႆနာတို႔ကို အံ့ဩဖြယ္ ေကာင္းေအာင္ ဉာဏ္စြမ္းထက္ျမက္စြာ ေျဖရွင္းေပးေလသည္။
မင္းႀကီးလည္း မေဟာသဓ၏ ပညာကို ခ်ီးက်ဴးလ်က္ နန္းေတာ္သို႔ ေခၚယူကာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ခ်ီးေျမႇာက္ပူေဇာ္သည္။ တခါေသာ္ မင္းႀကီး၏ မိဖုရား ဥဒုမၺရေဒဝီသည္ မင္းႀကီးႏွင့္အတူ ထြက္လာေတာ္မူစဥ္ ငယ္လင္ သူယုတ္အား ျမင္၍ ျပဳံးမိသည္ကို မင္းႀကီးက အထင္လြဲသျဖင့္ သတ္မည္ျပဳရာ မေဟာသဓ သုခမိန္၏ တင္ေလၽွာက္ခ်က္ေၾကာင့္ အသက္ခ်မ္းသာရာ ရေလသည္။ ထိုအခါမွစ၍ မေဟာသဓအား မိဖုရားက ေမာင္ငယ္အရာထား၍ ခ်စ္ခင္စြာ ခ်ီးေျမႇာက္သည္။ မင္းႀကီးကလည္း အႆျပာ တစ္သိန္း ပူေဇာ္ေလသည္။
ထိုေနာက္ မ​ေဟာသဓ သုခမိန္သည္ ေခြးႏွင့္ ဆိတ္ျပႆနာ၊ ပညာႏွင့္ ဥစၥာ အျမတ္ျပႆနာ စသည္တို႔ကိုလည္း ေျဖၾကားသည္။ ယင္းသို႔အားျဖင့္ မေဟာသဓသည္ အသက္ ၁၆ ႏွစ္သို႔ေရာက္ေသာ္ ဥဒုမၺရေဒဝီလည္း သင့္ျမတ္ေသာ သတို႔သမီးႏွင့္ ထိမ္းျမားရန္ ေျပာရာ မေဟာသဓက မိမိအလိုက္အ​ေလ်ာက္ ရွာေဖြလိုေၾကာင္းျဖင့္ ခြင့္ေတာင္း၍ အပ္ႏွင့္ခ်ည္ခင္တို႔ကို ေဆာင္လ်က္ ဆင္းရဲသား အပ္ခ်ဳပ္သမားအသြင္ျဖင့္ ဥတၱရယဝမဇၩဂုံးရြာသို႔ သြားသည္။
ဥတၱရယဝမဇၩဂုံးရြာတြင္ စည္းစိမ္ပ်က္ေသာ သူေဌးေဟာင္း လင္မယားတြင္ အမရာမည္ေသာ သမီးတေယာက္ရွိသည္။ ဇနီးေလာင္း အရွာသြားေသာ မေဟာသဓသည္ အမရာႏွင့္ လမ္းဝယ္ေတြ႕ရာ အျပန္အလွန္ ေမးေၿဖ ပညာစမ္းၾကၿပီးေနာက္ အမရာ၏ အိမ္သို႔ မေဟာသဓ သြားသည္။ ထိုေနာက္ အပ္ခ်ဳပ္သည္ဟန္ျဖင့္ အဝတ္အထည္စုတ္မ်ားကို ခ်ဳပ္သည္။ ထိုေနာက္ အမရာ၏ စိတ္ေနသေဘာထားႏွင့္ ပညာအဆင့္အတန္းကို အမ်ိဳးမ်ိဳးစုံစမ္းၿပီးေနာက္ ႏွစ္သက္သျဖင့္ မိဖုရားႀကီးအား ေလၽွာက္ထား၍ ေဆာင္ယူ လက္ထပ္သည္။
ထိုေနာက္ အမတ္ႀကီး ၄ ပါးသည္ မေဟာသဓကို မလိုလားသျဖင့္ ခိုးသူျဖစ္ဟန္ ပရိယာယ္ဆင္၍ မင္းႀကီးကို ေလၽွာက္တင္ၾကသည္။ မင္းႀကီးလည္း ေလၽွာက္တင္ခ်က္ကို ယုံၾကည္၍ အျပစ္ဒဏ္ခတ္ရန္ မိန႔္မွတ္သျဖင့္ မေဟာသဓသည္ ေတာင္မဇၩဂုံးရြာသို႔ အလြတ္တိမ္းေရွာင္ ရေလသည္။ ထိုအခါ အမရာသည္ မိမိပညာဉာဏ္ျဖင့္ အမတ္ႀကီး ၄ ဦးတို႔ ႀကံစည္ေသာ အျပစ္တို႔ကို ထင္ရွားေစၿပီးလၽွင္ အမတ္ႀကီးတို႔အားလည္း အရွက္ရေအာင္ျပဳ၍ မင္းႀကီးအား အမွန္ကို ေလၽွာက္ထားသည္။ ယင္းသို႔အခါတြင္ ထီးခ်က္ေစာင့္ နတ္သမီးက ပုစၧာ ၄ ရပ္ကို ေမးရာ ေျဖနိုင္သူမရွိေသာေၾကာင့္ မင္းႀကီးသည္ မေဟာသဓအာ ရွာေဖြေစလ်က္ အိုးထိန္းသည္ အိမ္မွ ျပန္၍ ေခၚယူကာ ေျဖၾကားေစသည္။ မေဟာသဓ ေျဖဆိုနိုင္သျဖင့္ စစ္ဘုရင္ ေသနာပတိအျဖစ္ ခ်ီးေျမႇာက္ခံရျပန္သည္။
ထိုေနာက္ လၽွို႔ဝွက္အပ္ေသာ ကိစၥကို မည္သူ႔အားမၽွ မေျပာရာဟူေသာ ျပႆနာတြင္ ေသနက အစရွိေသာ အမတ္ႀကီးတို႔ အေရးရွုံးနိမ့္သည္မွ မေဟာသဓ သုခမိန္သည္ ဝိေဒဟရာဇ္တိုင္းႀကီးကို ဘုရင့္ကိုယ္စာ စီမံခန႔္ခြဲေလသည္။
တခါေသာ္ ဥတၱရာပဥၥာလရာဇ္ျပည္မွ စူဠနီျဗဟၼဒတ္မင္းသည္ အတိုင္းတိုင္း အျပည္ျပည္ကို သိမ္းယူၿပီးေနာက္ မိထိလာျပည္ကို စစ္ျပဳသည္။ ဝိေဒဟရာဇ္မင္းသည္ မေဟာသဓ အစီအမံ အေဆာင္အရြက္ျဖင့္ ရန္သူကို တြန္းလွန္နိုင္သည့္အျပင္ ေနာက္ဆုံး၌ ထိုျဗဟၼဒတ္မင္း၏ သမီးေတာ္ ပဥၥလစႏၵီ မင္းသမီးကို ဥမင္လိုဏ္ေခါင္းတြင္းမွ ေဆာင္ယူကာ ဝိေဒဟရာဇ္မင္းႀကီးႏွင့္ လက္ဆက္ေစသည္။ စူဠနီျဗဟၼဒတ္မင္း၏ အတိုင္ပင္ခံ ေကဝဋ္ပုဏၰားသည္ မေဟာသဓအား ပရိယာယ္ အရာတြင္ မမွီနိုင္ပဲရွိ၍ အရွက္ႀကီးစြာ ရေလသည္။
မေဟာသဓသည္ ေနာင္အခါ စူဠနီျဗဟၼဒတ္မင္းထံ၌ ခစား၍ အသက္ထက္ဆုံး ႀကီးျမတ္ေသာ စည္းစိမ္ကို ခံစားရသည္။  

စာေပနန္းေတာ္ သို႕လာေရာက္သူအေပါင္းကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ က်န္းမာလို႕ ခ်မ္းသာၾကပါေစ.. ရွာေဖြစုေဆာင္းထားသမွ်တရားေတာ္မ်ားအားအားလုံးနာၾကားပူေဇာ္နိဳင္ရန္အလို႕ငွါ ျပန္လည္ စုစည္းတင္ျပထားပါသည္...ဗုဒၶတရားေတာ္မ်ားနဲ႕တစ္ကြ စာေရးဆရာမ်ား၏ ရသ စာေပမ်ားကိုလည္း ဖတ္ရွဳ ခံစားနိဳင္ပါတယ္ေနာ္... ဖတ္လိုေသာစာေပမ်ားအား C-Box တြင္ေရးသားေတာင္းဆိုခဲ့နိဳင္ပါတယ္..... ေလးစားစြာျဖင့္....နီနီ

မေဟာ္သဓာဇာတ္ေတာ္

( ဇာတက-)
ဇာတ္-ဟူေသာစကားမွာ ဇာတက-ဟူေသာပါဠိမွ ဆင္းသက္လာျခင္းျဖစ္ျပီး အျဖစ္ေတာ္ဟူ၍ အဓိပၸါယ္ရွိသည္။ ပါဠိလို ဇာတက-မွာ ျမန္မာလိုအားျဖင့္ ဗုဒၶ၏ ဘုရားေလာင္းဘ၀ အျဖစ္ေတာ္စဥ္မ်ားကို ေဖာ္ျပေဟာၾကားထားရာ က်မ္းပင္ ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္-
၁။ ေတမိယဇာတကသည္ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ ေတမိမင္းသား၏ ဘ၀အျဖစ္ေတာ္စဥ္။
၂။ ဇနကဇာတကမွာ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ ဇနက မင္းသား၏ ဘ၀အျဖစ္ေတာ္စဥ္။
၃။ သု၀ဏၰသာမဇာတကမွာ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ သု၀ဏၰသာမ၏ ဘ၀အျဖစ္ေတာ္စဥ္။
၄။ ေနမိယဇာတကမွာ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ ေနမိမင္း၏ ဘ၀အျဖစ္ေတာ္စဥ္။
၅။ မေဟာသဓဇာတကမွာ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ မေဟာသဓာ၏ ဘ၀အျဖစ္ေတာ္စဥ္။
၆။ ဘူရိဒတၱဇာတကမွာ ဘုရားအလာင္းေတာ္ ဘူရိဒတ္နဂါးမင္း၏ ဘ၀အျဖစ္ေတာ္စဥ္။
၇။ စႏၵကုမာရဇာတကမွာ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ စႏၵကုမာရမင္းသား၏ ဘ၀အျဖစ္ေတာ္စဥ္။
၈။ နာရဒဇာတကမွာ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ နာရဒ၏ ဘ၀အျဖစ္ေတာ္စဥ္။
၉။ ၀ိဓူရဇာတကမွာ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ ၀ိဓူရသုခမိန္၏ ဘ၀အျဖစ္ေတာ္စဥ္။
၁၀။ ေ၀ႆႏၲရဇာတကမွာ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ ေ၀ႆႏၲရာမင္းႀကီး၏ ဘ၀အျဖစ္ေတာ္စဥ္တို႔ပင္ ျဖစ္သည္။


( ႏုမွာငါးရာ ရင့္မွာတစ္က်ိပ္-)
ဗုဒၶဘာသာတို႔တြင္ ႏုမွာငါးရာ ရင့္မာတက်ိပ္-ဟု ဆိုရိုးစကားတခုရွိသည္။ အဓိပၸါယ္မွာ ဘုရားအေလာင္းေတာ္၏ ပါရမီေတာ္မ်ား၊ ျဖည့္က်င့္ေတာ္မူေနစဥ္ ပါရမီေတာ္ႏုစဥ္ဘ၀ အျဖစ္ေတာ္စဥ္မ်ားႏွင့္ ဘုရားျဖစ္ခါနီး ပါရမီေတာ္မ်ား ရင့္က်က္ခ်ိန္ အျဖစ္ေတာ္စဥ္ဘ၀မ်ားကို မွတ္သားသိရွိၾကေစရန္ ဆိုရိုးစကားျပဳခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
ဘုရားရွင္သည္ ပါရမီေတာ္မ်ား ျပည့္ကာ သဗၺညဳတေရႊဉာဏ္ေတာ္ရျပီး ဗုဒၶအျဖစ္သို႔ ေရာက္ေတာ္မူေသာအခါ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ ဘ၀တုန္းက အျဖစ္ေတာ္စဥ္မ်ားကို အေၾကာင္းအားေလ်ာ္စြာ တပည့္သာ၀က စသည္တို႔အား ျပန္လည္၍ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့သည္။ ဘုရားရွင္ ျပန္လည္ေဟာေဖာ္ခဲ့ေသာ အတိတ္အေလာင္းလ်ာ ဘ၀အျဖစ္ေတာ္စဥ္မ်ားကို ဇာတက အမည္ျဖင့္ ပိဋကေတာ္တြင္ က်မ္းတေစာင္ရွိသည္။

( ဇာတ္ေတာ္တို႔` အေရအတြက္ )
ဇာတကက်မ္း၌ ၀တၳဳေပါင္း ၅၄၇-ပုဒ၊ က႑ေပါင္း ၁၁-ခုရွိသည္။
ပထမက႑ကို ဧကနိပါတ (ဧကနိပါတ္) ဟုေခၚသည္။
ဂါထာတပုဒ္သာ ပါရွိေသာောကာင့္ ဧကနိပတါဟုေခၚျခင္း ျဖစ္သည္။
ဂါထာႏွစ္ပုဒါပါသည္ကို ဒုကနိပါတ္၊ သံုးပုဒ္ပါသည္ကို တိကနိပါတ္၊ ေလးပုဒ္ပါသည္ကို စတုကၠနိပတ္၊ ငါးပုဒ္ပါသည္ကို ပဥၥကနိပါတ္၊ ေျခာက္ပုဒ္ပါသည္ကို ဆကၠနိပါတ္၊ စသည္ျဖင့္ ဂါထာအေရအတြက္အလိုက္ အမည္ေပးထားသည္။

အေရအတြက္အားျဖင့္
ဧကနိပါတ္တြင္ ဇာတက (၀တၳဳ) ၁၅၀-ပါရွိသည္။
ဒုကနိပါတ္၌ ၁၀၀။
တိကနိပါတ္၌ ၅၀။
စတုကၠနိပါတ္၌ ၅၀။
ပဥၥကနိပါတ္၌ ၂၅။
ဆကၠနိပါတ္၌ ၂၀။
သတၱကနိပါတ္၌ ၂၁။
အ႒ကနိပါတ္၌ ၁၀။
န၀ကနိပါတ္၌ ၁၂။
ဒသကနိပါတ္၌ ၁၆။
ဧကာဒသကနိပါတ္၌ ၉။
ဒြါဒသကနိပါတ္၌ ၁၀။
ေတရသကနိပါတ္၌ ၁၀။
ပကိဏၰကနိပါတ္၌ ၁၃။
၀ီသတိနိပါတ္၌ ၁၄။
တႎသနိပါတ္၌ ၁၀။
စတၱာလီသနိပါတ္၌ ၅။
ပဏၰာသနိပါတ္၌ ၃။
သ႒ိနိပါတ္၌ ၂။
သတၱတိနိပါတ္၌ ၂။
အသီတိနိပါတ္၌ ၅။
မဟာနိပါတ္၌ ၁၀-ပါရွိသည္။
စုစုေပါင္း ဇာတက ၅၄၇ ျဖစ္သည္။

ထို ၅၄၇-ဘ၀တြင္ ႏုစဥ္ဘ၀ေပါင္း ၅၃၇-ဘ၀ႏွင့္ အရင့္အမာဘ၀ ၁၀-ဘ၀ ပါ၀င္သည္။ ဤသည္တို႔ကိုပင္ စုေပါင္းကာ မွတ္သားရ လြယ္ကူေစျခင္းငွာ ႏုမာငါးရာ ရင့္မွာတက်ိပ္-ဟု ေျပာစမွတ္ျပဳခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ အမွန္အားျဖင့္ ဇာတ္ေတာ္ငါးရာ့ငါးဆယ္ မျပည့္ဘဲ ၅၄၇-သာရွိသည္။ ထိုဇာတ္ေတာ္မ်ားသည္ ျမန္မာမႈနယ္ပယ္၌ ဇာတ္ေတာ္ ၅၅၀-ႏွင့္ ဇာတ္ေတာ္ႀကီး ၁၀-ဘြဲ႔ဟု ထင္ရွားသည္။



ေတ၊ ဇ၊ သု၊ ေန၊ မ၊ ဘူ၊ စန္၊ နာ၊ ၀ိ၊ ေ၀ ဟု အစီအစဥ္အလိုက္ျဖစ္ေအာင္ အတိုေကာက္မွတ္သားၾကေလ့ရွိသည္။
ဇာတ္ေတာ္ဘဲြ႕တို႕၏ အမည္အျပည့္အစံုႏွင့္ ေရးသားသူႏွင့္ ၿပီးစီးခုႏွစ္မွာ-
( ဇာတ္ေတာ္အစဥ္ )
၁။ (ေတ) ေတမိယဇာတ္ (မင္းဘူးဆရာေတာ္ ဦးၾသဘာသ) ေကာဇာ-၁၁၄၈-ခုႏွစ္၊ တပို႔တြဲလ၊
၂။ (ဇ) မဟာဇနကဇာတ္ (မင္းဘူးဆရာေတာ္ ဦးၾသဘာသ)ေကာဇာ-၁၁၄၇-ခုႏွစ္၊ နယုန္လ၊
၃။ (သု) သုဝဏၰသာမဇာတ္ (ဦးပညာတိကၡ) ေကာဇာ-၁၁၈၈-ခုႏွစ္၊ နယုန္လ၊
၄။ (ေန) ေနမိဇာတ္ (မင္းဘူးဆရာေတာ္ ဦးၾသဘာသ)ေကာဇာ-၁၁၄၈-ခုႏွစ္၊ ၀ါဆိုလ၊

၅။ (မ) မေဟာသဓာဇာတ္(ပ၊ဒု) (မင္းဘူးဆရာေတာ္ ဦးၾသဘာသ)ေကာဇာ-၁၁၄၆-ခုႏွစ္၊ တန္ေဆာင္မုန္းလ၊

၆။ (ဘူ) ဘူရိဒတၱဇာတ္ (ရွင္နႏၵေမဓာ)ေကာဇာ-၁၁၄၈-ခုႏွစ္၊ နတ္ေတာ္လ၊

၇။ (စန္) စႏၵကုမာရဇာတ္ (မင္းဘူးဆရာေတာ္ ဦးၾသဘာသ)ေကာဇာ-၁၁၄၄-ခုႏွစ္၊ ျပာသိုလ၊

၈။ (နာ) နာရဒဇာတ္ (မင္းဘူးဆရာေတာ္ ဦးၾသဘာသ)ေကာဇာ-၁၁၄၄-ခုႏွစ္၊ တေပါင္းလ၊

၉။ (၀ိ) ဝိဓူရဇာတ္ (မင္းဘူးဆရာေတာ္ ဦးၾသဘာသ)ေကာဇာ-၁၁၄၅-ခုႏွစ္၊ ၀ါေခါင္လ၊

၁၀။ (ေ၀) ေဝႆႏၲရာဇာတ္ (မင္းဘူးဆရာေတာ္ ဦးၾသဘာသ)ေကာဇာ-၁၁၄၅-ခုႏွစ္၊ တေပါင္းလ၊


(က်မ္းျပီးခုနစ္ အစဥ္)

1. စႏၵကုမာရဇာတ္ (မင္းဘူးဆရာေတာ္ ဦးၾသဘာသ)ေကာဇာ-၁၁၄၄-ခုႏွစ္၊ ျပာသိုလ၊
2. နာရဒဇာတ္ (မင္းဘူးဆရာေတာ္ ဦးၾသဘာသ)ေကာဇာ-၁၁၄၄-ခုႏွစ္၊ တေပါင္းလ၊
3. ဝိဓူရဇာတ္ (မင္းဘူးဆရာေတာ္ ဦးၾသဘာသ)ေကာဇာ-၁၁၄၅-ခုႏွစ္၊ ၀ါေခါင္လ၊
4. ေဝႆႏၲရာဇာတ္ (မင္းဘူးဆရာေတာ္ ဦးၾသဘာသ)ေကာဇာ-၁၁၄၅-ခုႏွစ္၊ တေပါင္းလ၊
5. မေဟာသဓာဇာတ္(ပ၊ဒု) (မင္းဘူးဆရာေတာ္ ဦးၾသဘာသ)ေကာဇာ-၁၁၄၆-ခုႏွစ္၊ တန္ေဆာင္မုန္းလ၊
6. မဟာဇနကၠဇာတ္ (မင္းဘူးဆရာေတာ္ ဦးၾသဘာသ)ေကာဇာ-၁၁၄၇-ခုႏွစ္၊ နယုန္လ၊
7. ေနမိဇာတ္ (မင္းဘူးဆရာေတာ္ ဦးၾသဘာသ)ေကာဇာ-၁၁၄၈-ခုႏွစ္၊ ၀ါဆိုလ၊
8. ဘူရိဒတၱဇာတ္ (ရွင္နႏၵေမဓာ)ေကာဇာ-၁၁၄၈-ခုႏွစ္၊ နတ္ေတာ္လ၊
9. ေတမိယဇာတ္ (မင္းဘူးဆရာေတာ္ ဦးၾသဘာသ) ေကာဇာ-၁၁၄၈-ခုႏွစ္၊ တပို႔တြဲလ၊
10. သုဝဏၰသာမဇာတ္ (ဦးပညာတိကၡ) ေကာဇာ-၁၁၈၈-ခုႏွစ္၊ နယုန္လ၊

ေတ၊ ဇ၊ သု၊ ေန၊ မ၊ ဘူ၊ စန္၊ နာ၊ ၀ိ၊ ေ၀-ဟူေသာ စကားႀကီးဆယ္လံုးသည္ ဗုဒၶျမတ္စြာ၏ ဘ၀ျဖစ္စဥ္ ဇာတ္ေတာ္ဆယ္ဘြဲ႔ကို ေဖာ္ျပသည့္ အတိုေကာက္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ပထမစကားလံုးျဖစ္သည့္ (ေတ) ဟူသည္မွာ ေတမိယ-မင္းသား၏ ဘ၀အေၾကာင္းကို ဆိုလိုသည္။


ေရွးအခါက ကာသိကရာဇ္မင္းႀကီးႏွင့္ စႏၵာေဒ၀ီမိဖုရားတြင္ ေတမိယကုမာရ-ေခၚ မင္းသားေလးတပါး ဖြားျမင္ေလသည္။ သားေတာ္ဟူ၍ ဤတပါးပင္ရွိသည္။
ငယ္စဥ္က ခမည္းေတာ္ ကာသိကရာဇ္မင္းႀကီးသည္ တေန႔တြင္ ေတမိယမင္းသားေလးကို ရင္၀ယ္ထားလ်က္ ခိုးသားေလးဦးကို ထိတ္လန္႔ဖြယ္ ျပစ္ဒဏ္ အမ်ိဳးမ်ိဳးခတ္ေလသည္။

ထို႔ေနာက္ ထီးျဖဴေအာက္တြင္ ခ်သိပ္ထားစဥ္ မင္းသားငယ္သည္ ထိုသို႔ သူတပါးအား ထိတ္လန္႔ဖြယ္ ျပစ္ဒဏ္ စီရင္ရျခင္းမ်ားကို မႏွစ္ျမိဳ႔သျဖင့္ စိတ္အဆင္းရဲႀကီး ဆင္းရဲကာ မွိန္း၍ ဤသို႔စဥ္းစားမိ၏။

ဘုရားေလာင္းျဖစ္၍ ေနာက္ေနာက္ ဘ၀မ်ားကို ျပန္လည္ေတြးျမင္ႏိုင္စြမ္းရွိေလသည္။

ငါသည္လည္း တေန႔တြင္ ဘုရင္လုပ္ရေခ်ဦးမည္။ ဤသို႔ သူတပါးအား အျပစ္ဒဏ္စီရင္ရာ၌ အကယ္၍ မွားယြင္းစြာစီရင္မိအံ႔ ငါ့၌ ဆင္းရဲပူပန္မႈေရာက္လတံ႔။ ငါသည္ ယခင္ဘ၀က မင္းျပဳကာ ျပစ္ဒဏ္မ်ားကို မွားယြင္းစြာစီရင္မိသျဖင့္ ငရဲျပည္တြင္ ၾကာျမင့္စြာ ခံခဲ့ရသလို ယခုတဖန္ ခံရဦးမည္၊ ယခု မည္သို႔ၾကံရမည္နည္း။

ထိုအခ်င္းအရာကို ယခင္ ၇-ဘ၀က မိခင္ေတာ္စပ္ခဲ့ဖူးေသာ ထီးခ်က္ေစာင့္နတ္သမီး ေတြ႔သိ၍ ကိုယ္ထင္ျပျပီးလွ်င္ ေမးျမန္းရာ ဘုရင္မလုပ္လိုေသာ ဆႏၵကို သိရသျဖင့္-
မင္းသားသည္ ငရဲလားမည့္ေဘးကိုသာ ေတြးေၾကာက္လွေလေသာေၾကာင့္ ထိုေန႔မွစ၍ နတ္သမီးအၾကံေပးခ်က္အတိုင္း ဆြ႔ံအ နားထိုင္းသူမ်ားကဲ့သို႔ မလႈပ္မယွက္ ေၾကာင္တက္တက္ ေနထိုင္လိုက္ေတာ့သည္။

ထိုအခ်င္းအရာကို အထိန္းေတာ္မ်ား ေတြ႔ၾကေသာ္ မိဖုရားႀကီးထံ ခ်က္ခ်င္း၀င္၍ သံေတာ္ဦးတင္ေလလွ်င္-
မိဖုရားႀကီးသည္ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် သားေတာ္အား စမ္းသပ္ျပီးေနာက္ ဧကန္အမွန္ျဖစ္ေၾကာင္း သိရွိရေသာေၾကာင့္ ဘုရင္ႀကီးထံ ခ်ဥ္းကပ္ျပီး အက်ိဳးအေၾကာင္း တင္ျပေသာအခါ ဘုရင္ႀကီးက
ပုဏၰားေတာ္မ်ားအား သားေတာ္ေလး စကားေျပာရန္ အမ်ိဳးမ်ိဳးျပဳလုပ္ေစ၏။

အစားအေသာက္ ကစားစရာတုိ႔ျဖင့္ ျမဴဆြယ္ေသာ္လည္း မရ။
ပြဲေတာ္တည္ခ်ိန္ မေၾကြးဘဲ ငိုေအာင္ထားေသာ္လည္း မငို၊
ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္၍ ေအာ္ဟစ္ေအာင္လုပ္ေသာ္လည္း မရ၊
ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူး၍ ေအာ္ဟစ္ေအာင္လုပ္ေသာ္လည္း မရ၊
ေဒါသထြက္၍ ေအာ္ဟစ္ေအာင္လုပ္ေသာ္လည္း မရ၊
ခ်စ္ေမတၱာစိတ္ ယိုဖိတ္၍ ရယ္ျပံဳးေအာင္လုပ္ေသာ္လည္း မရ၊
ကၽြမ္းဘား မ်က္လွည့္ ရုပ္ေသးပြဲမ်ားျဖင့္ စမ္းသပ္ေသာ္လည္း မတုန္လႈပ္၊
ဆင္လိမၼာမ်ား၊ အစြယ္မဲ့ ေျမြမ်ား၊ လက္နက္မ်ား မီးမ်ားျဖင့္ စမ္းသပ္ေသာ္လည္း မေၾကာက္၊
တင္္လဲလူးျခင္း၊ အပုပ္နံ႔ေပးျခင္း၊ မႈိင္းတိုက္ျခင္းျပဳေသာ္လည္း မရ၊
လွပေသာ မိန္းမပ်ိဳမ်ားႏွင့္ ဆိတ္ကြယ္ရာတြင္ ေတြ႔ဆံုေစေသာ္လည္း မရ။
မင္းသားေလး စိတ္ထဲတြင္ကား ငရဲခံရသည္ကိုသာ ျမင္ေနသည္။

မင္းသားေလး ၁၇-ႏွစ္သို႔ေရာက္သည့္တိုင္ ထူးျခားမႈမရွိျဖင့္ ပုဏၰားေတာ္မ်ားအား ေခၚယူေျပာဆိုရာ ပုဏၰားေတာ္မ်ားက-
မင္းသားေလး တည္ရွိေနမည္ဆိုလွ်င္ အရွင္မင္းႀကီးသည္၄င္း၊ မိဖုရားႀကီးသည္၄င္း၊ တိုင္းျပည္သည္၄င္း၊ ပ်က္စီးျခင္းသို႔ ေရာက္ပါလိမ့္မည္။ ဤေဘးဆိုးႀကီးက လြတ္ေျမာက္လိုက မင္းသားအား ေျမတြင္း၌ ျမႇဳပ္ႏွံရပါမည္-ဟု ေလွ်ာက္တင္ေသာအခါ ဘုရင္ႀကီး တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားသြား၏။
ထိုအခါ မိဖုရားႀကီးက မင္းသားအား စိတ္ေျပာင္းေစရန္ ထီးနန္းစည္းစိမ္ျဖင့္ အပ္ႏွင္းေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ ၇-ရက္ေစ့သည့္တိုင္ မထူးျခားသျဖင့္ ဘုရင္ႀကီးက ေဒါသထြက္ျပီး ရထားမွဴးကိုေခၚ၍ နက္ျဖန္နံနက္ မိုးေသာက္လွ်င္ ဤမင္းသားအား ဘုရင္အသံုးအေဆာင္ခၽြတ္၍ ေတာရပ္ျမိဳင္လယ္သို႔ ရထားႏွင့္ ေခၚေဆာင္သြားျပီး တြင္းတူးေျမျမႇဳပ္ေစ-ဟု အမိန္႔ေတာ္မွတ္သည့္အတိုင္း ရထားမွဴးလည္း အမိန္႔ေတာ္ကို မလြန္ဆန္ႏိုင္သျဖင့္ ေတမိယမင္းသားကို ေခၚသြားျပီး တြင္းတူးေနစဥ္-တြင္းအထက္မွ အသံၾကား၍ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ရာ-

အိုရထားမွဴး ဘာကိစၥအတြက္ တြင္းတူေနရသနည္း-
သင္ မင္းမႈထမ္းသည္ အျပစ္လည္းလြတ္၍ ဆုလာဘ္မ်ားပင္ ရေစျခင္းငွါ ယခုပင္လွ်င္ ေရႊနန္းေတာ္သို႔ျပန္၍ အေၾကာင္းစံု သံေတာ္ဦးတင္ေလာ့-ဟု မင္းသားဆိုေလေသာ္ ရထားမွဴးသည္ ၀မ္းပန္းတသာျဖင့္ အျမန္သြားေလေတာ့၏။ ခမည္းေတာ္ မည္ေတာ္ႏွင့္တကြ အားလံုး ၀မ္းသာမဆံုးရွိၾက၏။

ဘုရင္မင္းႀကီးသည္ သားေတာ္အား ေတာတြင္း၌ပင္ ဘိသိက္သြန္း နန္းအပ္ကာ ျပန္ေခၚမည္ဟုၾကံစည္၍ အခ်ိန္ယူလ်က္ မင္းခမ္းမင္းနားျပည့္စံုစြာ ဖန္တီးေစျပီးမွ သားေတာ္ရွိရာ ေတာရပ္ျမိဳင္ေျခသို႔ ေလးရက္ေျမာက္ေသာေန႔၌ ၾကြခ်ီေတာ္မူေလသည္။

ခရီးဆိုက္၍ သားေတာ္ ေတမိမင္းသားမွာ ရေသ့၀တ္ႏွင့္ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႔လွ်င္ ၀တ္ျပဳလ်က္-
သားေတာ္ ေတာတြင္း၌ အဘယ္ကဲ့သို႔ေသာ အစာအာဟာရမ်ား မွီ၀ဲေနရ၍ ဤမွ်အသားအေရ အေရာင္အဆင္း ၀င္း၍ ၾကက္သေရမဂၤလာ ေဆာင္ပါသနည္း။
ဖခမည္းေတာ္ ေတာတြင္း၌ ဆားမပါေသာ သစ္ရြက္စိမ္းကိုသာ မွီ၀ဲရပါသည္။
အေရာင္အဆင္းဟူသည္ကား-စိတ္ျငိမ္သက္ေသာသူ၊
ပူပင္ေသာက ေဒါသကင္း၍ တပ္မက္ျခင္းမရွိသူမ်ားအတြက္သာ ျဖစ္သည္။

ေကာင္းေပစြ သားေတာ္ ခမည္းေတာ္သည္ပင္ ဤေသာကကင္းေ၀းေသာ ရေသ့ဘ၀ကို လိုလားလာေခ်ျပီ။ သားေတာ္ကား အသက္ ႏုပါေသး၏။ တရားဓမၼလည္း ျပည့္၀၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ခမည္းေတာ္ ေတာထြက္ႏိုင္ေစ ျခင္းငွါ ထီးေမြနန္းေမြ လက္ခံျပီး ႏုပ်ိဳစဥ္ ေရႊနန္းစည္းစိမ္ ခံစားပါ။ အသက္ႀကီးလာမွ သားေတာ္ရွိက သားေတာ္ကို နန္းအပ္ကာ ေတာထြက္မည္ဆိုလွ်င္ တိုင္းသူျပည္သားမ်ားအားလည္း ကူညီရာေရာက္မည္ မဟုတ္ပါေလာ။

အို ဖခမည္းေတာ္ သတၱ၀ါတို႔မည္သည္ ႀကီးသည္ ငယ္သည္မဟုတ္ ေသျခင္းေဘးက အခ်ိန္မေရြး လာသည္မဟုတ္ပါေလာ၊ ေရႊနန္းစည္းစိမ္ကိုလည္း ခံစားလိုစိတ္ မရွိ၍ ဆြံ႔အ နားထိုင္းဟန္ ေနခဲ့ျပီ။ စသည္ျဖင့္
ေတမိယ ရေသ့ေလးက အက်ယ္တ၀င့္ တရားျပျပီးသည့္အဆံုး၌ ဘုရင္ႀကီး မိဖုရားႀကီးႏွင့္ တကြ အားလံုးေသာ မင္းခ်င္းတို႔ ကၽြတ္တန္း၀င္ကာ ရေသ့၀တ္ၾကကုန္သတည္း။ 

ေအာက္ပါ List မွ MP3 တရားေတာ္မ်ား နာၾကားႏိုင္ပါသည္။    ကိုႏွိပ္ၿပီး Download ဆြဲႏိုင္ပါသည္။

  ဇာတ္ၾကီးဆက္ဘြဲ႕ ေတမိယဇာတ္ အပိုင္း ၁
  ဇာတ္ၾကီးဆက္ဘြဲ႕ ေတမိယဇာတ္ အပိုင္း ၂

  ဇာတ္ၾကီးဆက္ဘြဲ႕ ေတမိယဇာတ္ အပိုင္း ၃

  ဇာတ္ၾကီးဆက္ဘြဲ႕ ေတမိယဇာတ္ အပိုင္း ၄

ေတမိယဇာတ္ေတာ္ႀကီး