ခ်စ္ၾကသူခ်ည္းသာ

ခ်စ္ၾကသူခ်ည္းသာ

ဖေအ (၁)

အေသးစား ယာဥ္တိုက္မႈတစ္ခုနဲ႔ ၾကံဳလိုက္ရပါတယ္။
ပ်က္ေနတာ ႏွစ္ပရိေစၦဒ ၾကာျမင့္လွၿပီျဖစ္ေပမယ့္ ယေန႔ထက္တိုင္ ျပင္ဆင္ျခင္း မရွိတဲ့
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္နဲ႔ မလွမ္းမကမ္းက လမ္းဆံုအခ်က္ျပမီးတိုင္ နယ္ပယ္အတြင္းမွာပါ။



အခ်ိန္က ညေန ငါးနာရီဝန္းက်င္မို႔ ယာဥ္သြားယာဥ္လာ ႐ႈပ္ေထြးၾကပ္သိပ္ လြန္းေနပါတယ္။
အဲလိုအခ်ိန္မွာ အခ်က္ျပမီးတိုင္ကလည္း ဆိုခဲ့တဲ့အတိုင္းပ်က္ေန၊ ထိန္းသိမ္းကြပ္ကဲေပးမယ့္
တာဝန္ရွိသူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွလည္း ရွိမေနဘဲ ယာဥ္ေမာင္းခ်င္းသာ နားလည္မႈနဲ႔ အဆင္ေျပသလို
ိၾကည့္ေမာင္းေနရတာမို႔ သည္လိုအေနအထားမွာ ယာဥ္တိုက္မႈ ျဖစ္ဖို႔က သိပ္ကို လြယ္ကူေနပါ တယ္။



ကြ်န္ေတာ္မၾကံဳလည္း အဲဒီ့ေနရာမွာတျခားသူေတြလည္း ၾကံဳရႏိုင္ေခ်က ၅၀ % အထက္မွာ ရွိေနတဲ့အေနအထားလို႔ပဲ
လြယ္လြယ္ဆိုၾကပါစို႔ရဲ႕။ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ ကားဦးက တျခားကားတစ္စီးရဲ႕ ဘယ္အစိတ္အပိုင္းကိုမ
ွ တိုက္မိခိုက္မိခဲ့တာ မဟုတ္ဘဲ တျခားကားတစ္စီးရဲ႕ကားဦးကသာ ကြ်န္ေတာ့္ကားရဲ႕ ဝဲဘက္ျခမ္းကို ဝင္တိုက္တာပါ။
ၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကားက ေရြ႕လ်ားေနတာလဲ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ ဝင္တိုက္ခ်ိန္မွာကြ်န္ေတာ့္ကားက
လမ္းေလးခြဆံုရဲ႕ အလယ္တည့္တည့္ေလာက္မွာ ဆက္သြားလို႔ မရေသးလို႔ တန္႔ေနခ်ိန္၊
တစ္နည္းေျပာရရင္ ရပ္ထားခ်ိန္မွာသူက ဝင္တိုက္လိုက္တာျဖစ္ပါတယ္။




တိုက္လိုက္သူက လူငယ္ယာဥ္ေမာင္းေလးပါ။ ကြ်န္ေတာ့္သားအရြယ္ေလာက္သာ ရွိပါေသးတယ္။
သူ႔ကားေပၚမွာ တျခားလူငယ္ေလးေတြလည္းပါလာၾကတယ္။ သူတို႔က ကြ်န္ေတာ့္ဆီက အေလ်ာ္လိုခ်င္ၾကပါတယ္။
သို႔ေပမယ့္အဲသလို ေျပာေတာ့လည္း မခံခ်င္ၾကရွာဘူးခင္ဗ်။အေလ်ာ္မလိုခ်င္ရင္လည္း ကိစၥၿပီးလိုက္ေလဆိုေတာ့
လည္း မဟုတ္ဘူး။ အမွားအမွန္ကို ျငင္းခ်င္ေနၾကပါတယ္။ ယာဥ္ထိန္း႐ံုးကိုလည္း သြားမယ္လို႔ေျပာလားလည္း
ေျပာေနရဲ႕။ ေျပာသာ ေျပာေနတာ။ သူတို႔ ဖုန္းဆက္ေခၚေနတာက ယာဥ္ထိန္း႐ံုးလည္း မဟုတ္ဘူးခင္ဗ်။
သူတို႔ဖေအကို လွမ္းေခၚတာ။




ယာဥ္ကိုလည္း သူတို႔ကပဲ ေနရာ ေရႊ႕ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ တားမေနပါဘူး။ လူငယ္ေလးေတြ၊ အုပ္စုေလးကလည္း
ေတာင့္ေနေတာ့ရမ္းကားခ်င္တဲ့သေဘာကို ေတြ႕ေနရတာမို႔ အက်ယ္အက်ယ္ မျဖစ္ခ်င္တာနဲ႔ သည္တိုင္းပ
ဲ ၾကည့္ေနလိုက္ပါတယ္။တကယ္တမ္းမွာ သူ႔ကားလည္း ႀကီးႀကီးမားမား ပ်က္စီးမသြားသလို ကြ်န္ေတာ့္ကား
ဆိုလည္းအရာေတာင္ မထင္ပါဘူး။ ေမာင္းသူဘက္ကသာသတိေလးနဲ႔ မိမိရရ အရွိန္သတ္ႏိုင္ခဲ့ရင္ တိုက္မိစရာ
ေတာင္ အေၾကာင္းမရွိတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးပါ။ အဲေတာ့ အမွန္က တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ေအးေအးေဆးေဆး
ေက်ေက်နပ္နပ္နဲ႔ ၿပီးသြားႏိုင္တာမ်ိဳးပါ။ သို႔ေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္ကား ဘာမွ မျဖစ္သည့္တိုင္ သူ႔ကားလည္း ဒဏ္ရာ
မျပင္းသည့္တိုင္သူ႔ကားကိုေတာ့ နည္းနည္းပါးပါး အေသးစား ျပဳျပင္ဖို႔ေတာ့ လိုပါတယ္။



ယာဥ္ကိုယ္ထည္ပိုင္း ျပဳျပင္သူ မိတ္ေဆြရင္းခ်ာသာရွိရင္ေတာ့ အခမဲ့ေလာက္နီးနီး၊ဒါမွမဟုတ္လည္း ငါးေထာင္
တစ္ေသာင္း အကုန္ခံလိုက္႐ံုနဲ႔ ၿပီးေလာက္တဲ့ အေသးစားျပဳျပင္မႈမ်ိဳးပါ။



ဒါ့ေၾကာင့္ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ ေက်ေအးၿပီး ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ဆက္သြားလိုက္ ရင္လည္း ၿပီးႏိုင္တာမ်ိဳးပါ။
ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ေတာ္ေလးေတြက ပူေလာင္ေနၾကရွာတယ္။ သည္မွာ သတိထားလိုက္မိတာက ကိုယ္ေတာ္ေလး
ေတြက ယာဥ္တိုက္မႈထက္ယာဥ္တိုက္မႈေၾကာင့္ သူတို႔ ဖခင္က သူတို႔ကို ညိဳညင္မွာ စိုးရိမ္ေနတဲ့ သေဘာေလးကို
ျမင္လိုက္ရတယ္။ အဲေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္းစိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ သူတို႔ဖေအ ေရာက္အလာကို ေစာင့္ေပးေန
လိုက္ပါတယ္။ ထူးဆန္းတာတစ္ခုက အဲဒီ့ ယာဥ္တိုက္မႈျဖစ္လို႔ ယာဥ္ေၾကာသာ ႐ႈပ္ေထြး ပိတ္ဆို႔ကုန္တာခင္ဗ်၊
အဲဒီ့ေနရာက တာဝန္ရွိသူ တစ္ေယာက္မွ ေရာက္မလာတာပါပဲ။



အဲလိုနဲ႔ နာရီဝက္ေက်ာ္ ၄၅ မိနစ္နီးပါး ၾကာခ်ိန္မွာ သူတို႔ရဲ႕ ဖခင္ဆိုသူ ေရာက္လာပါတယ္။
ေရာက္လာတာနဲ႔ သူက သူ႔သားေတြဘက္ကေနမာမာ ထန္ထန္ စကားေတြ ဆိုေနပါတယ္။
ကေလးေတြက ကြ်န္ေတာ္က ဝင္တိုက္တာလို႔ ေျပာတယ္ေပါ့၊ ကြ်န္ေတာ္က သူ႔ကေလးေတြက
ဝင္တိုက္တာပါလို႔ ေျပာတယ္ေပါ့။ ဒါဆို ႐ံုးက်မွ ရွင္းမယ္ေပါ့။ တကယ္ေတာ့လည္း သူ ႐ံုးမသြားပါဘူး။
ကြ်န္ေတာ္က ဘာမွ မွားတဲ့သူမဟုတ္တာကို သူ မရိပ္မိဘူး။ သူ႔ကေလးေတြ စကားပဲ နားေယာင္ျပေနတယ္။



ပိုဆိုးတာက သူ႔ကေလးေတြက ယာဥ္တိုက္ထားပံုကို ပါလာတဲ့ ပါေလရာ ဖုန္းေတြနဲ႔ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ထားၾကေသး
တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကားေပၚမွာပါလာတဲ့ မိတ္ေဆြတစ္ဦးဆီမွာလည္း ပညာရွင္သံုး ကင္မရာ အႀကီးစားႀကီး
ပါေနတာမို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း အားက်မခံ ႐ိုက္ထားတာေတြရွိပါတယ္။ ဓာတ္ပံုေတြကို ၾကည့္ပါဆိုေတာ့လည္း
အဲဒီ့လူက မၾကည့္ဘူးခင္ဗ်။ သူက တစ္ဖက္နားနဲ႔သာ ရွိတဲ့ ဖခင္တစ္ေယာက္မွန္း သိလိုက္တယ္။ သူ႔သားေတြကို
သူခ်စ္ပံုက လာမထိနဲ႔၊ မွားမွားမွန္မွန္ က်ဳပ္သားေတြ ဘက္က က်ဳပ္ကာကြယ္မယ္ဆိုတဲ့ ဖခင္မ်ိဳးေပါ့ခင္ဗ်ာ။

ဖေအ (၂)

ေနာက္တစ္မႈကေတာ့ ၾကာပါၿပီ။ ၾကာဆို ဆယ္ႏွစ္ေတာင္ မကေတာ့ပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ အလားတူပါတယ္။ ျဖစ္တာက မႏၲေလးမွာပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ ကားကို ဆိုင္ကယ္တစ္စီးက ခါးလယ္ကေန
ျဖတ္တိုက္ပါတယ္။ကြ်န္ေတာ့္ကား ပိန္ခ်ိဳင့္သြားပါတယ္။ တိုက္သူ လူငယ္ လဲက်သြားပါတယ္။
သူ႔ဆိုင္ကယ္လည္း လဲသြားတာေပါ့ခင္ဗ်ာ။ကြ်န္ေတာ္ ဆင္းၾကည့္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကား ေတာ္ေတာ္ေလး
ပ်က္စီးသြားပါတယ္။ အခုကာလ ေပါက္ေဈးနဲ႔ဆိုရင္ ေဆးသုတ္တာ ဘာညာနဲ႔ဆိုစုစုေပါင္း တစ္သိန္းေလာက္
ကုန္မယ့္ အေျခအေနပါ။ လူငယ္ရဲ႕ လဲေနတဲ့ ဆိုင္ကယ္ကို ျပန္ထူေပးလိုက္ပါတယ္။ ဆိုင္ကယ္လည္း ေရွ႕ဘီးေခြ
လိမ္သြားပါၿပီ။ လူငယ္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဒဏ္ရာ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ မရပါဘူး။ တံေတာင္ဆစ္ ပြန္းသြားတယ္။
ဒူးျပဲသြားတယ္။ လူငယ္က သူ႔ဖခင္ကို ဖုန္းဆက္ေခၚမယ္ ေျပာပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေစာင့္ေပးပါတယ္။
အေလ်ာ္ရမွ ျဖစ္မွာကိုး။




သူ႔ဖခင္က သိပ္မၾကာခင္ ေရာက္လာပါတယ္။ လူငယ္က ကြ်န္ေတာ္က ဇြတ္ဝင္တဲ့အတြက္ သူ အရွိန္မထိန္းႏိုင္
ဘူး တိုက္မိတဲ့အေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ကြ်န္ေတာ္ ဘာမွ ဝင္မေျပာေသးပါဘူး။ သူတို႔ခ်င္း ေျပာေနတာကိုပဲ
အသာ နားေထာင္ေနလိုက္ပါတယ္။ဖေအ လုပ္တဲ့သူက သူ႔သားကို ေသခ်ာျပန္ေမးပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ လာတဲ့
လမ္းေၾကာင္း၊ သူ႔သား လာတဲ့ လမ္းေၾကာင္းကို သူ နားလည္တဲ့အထိ ေမးယူပါတယ္။




ကြ်န္ေတာ္က ၂၉ လမ္းအတိုင္း အေနာက္ကေန အေရွ႕ကို တက္လာတာပါ။ လူငယ္က ၈၂ လမ္းအတိုင္း
ေတာင္ကေန ေျမာက္ဘက္ကို သြားတာပါ။ဇာတ္ရည္လည္း လည္သြားေရာ ဖေအလုပ္တဲ့သူက သားကို
ဆြဲထိုးေတာ့တာမို႔ ကြ်န္ေတာ္ကေတာင္ ဖေအကို ဆြဲထားရပါတယ္။ သားလုပ္တဲ့သူကခပ္လွမ္းလွမ္းကို
ထြက္သြားၿပီး မ်က္ႏွာႀကီး စူပုပ္ေနပါတယ္။




ဖေအလုပ္တဲ့သူက ကြ်န္ေတာ့္ကို ေတာင္းပန္ပါတယ္။ သူ႔သားမွားတာ အတြက္ သူတာဝန္ယူပါေၾကာင္း၊
ကြ်န္ေတာ္ ႀကိဳက္တဲ့ဆိုင္မွာ ကြ်န္ေတာ့္ကား ကို ျပင္ပါ၊ က်သေလာက္ သူရွင္းေပးပါ့မယ္လို႔လည္း ေျပာပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ သူ ဘယ္သူဘယ္ဝါပါ၊ ဘာအလုပ္လုပ္ပါတယ္၊ သူ႔လိပ္စာက ဘယ္မွာပါဆိုတာေတြ အတိအက် ေျပာ
ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ဘက္က ဘာတစ္ခြန္းမွေတာင္ ရွည္ရွည္ေဝးေဝး ေျပာစရာ မလိုတဲ့အျပင္ သူ႔ကိုေရာ၊
ကြ်န္ေတာ့္ကားကိုပါ ဝင္တိုက္သူသူ႔သားကိုပါ အားနာေစတဲ့အထိ သူ႔ဘက္က ရည္မြန္ေနပါတယ္။




ေနာက္ဆံုးမွာ သူ႔ကိုပဲ ကြ်န္ေတာ့္ကား ျပင္ရင္ ဘယ္ေလာက္ကုန္မလဲဆိုတာ ခန္႔မွန္းၾကည့္ခိုင္းလိုက္တယ္။
သူကလည္း တစ္သိန္းေလာက္ ကုန္မယ္လို႔ မွန္းပါတယ္တဲ့။ ကြ်န္ေတာ္လည္း အလားတူပဲ မွန္းတဲ့အေၾကာင္း၊
သည္အတြက္ တစ္ေယာက္တစ္ဝက္ဆိုရင္ ေက်နပ္ႏိုင္မလားလို႔ သူ႔ကို ေမးတဲ့အခါ သူက ကြ်န္ေတာ့္ကို
ေက်းဇူးထပ္တင္ေနပါတယ္။ေငြငါးေသာင္းကိုလည္း ခ်က္ခ်င္း ထုတ္ေပးပါေတာ့တယ္။



သည္နည္းနဲ႔ ကိစၥၿပီးသြားခဲ့ဖူးတယ္။သည္အေဖလည္း သူ႔သားကိုေတာ့ မခ်စ္ဘဲေနမွာ မဟုတ္တာ
ေသခ်ာ ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူခ်စ္ပံုက ငါ့သားျဖစ္တိုင္း မင္းမမွန္ဘူးကြ။
အမွန္၊ အမွားဆိုတဲ့ အေျခအေနတစ္ရပ္ကို ငါ့သားျဖစ္႐ံုနဲ႔ လွည့္စားလို႔ မရဘူး။
မွန္တဲ့ဘက္က ငါရပ္မယ္ဆိုတဲ့ အေဖမ်ိဳးလို႔ ကြ်န္ေတာ္ ျမင္လိုက္မိပါတယ္။

ဖေအ (၃)

ကြ်န္ေတာ့္မွာလည္း ၂၀ ေက်ာ္ သားတစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ သူလည္း ကားေမာင္းေနတာပါပဲ။
ယာဥ္ေၾကာ အင္မတန္ ႐ႈပ္ေထြးလွတဲ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးမွာဆိုေတာ့သူလည္း မေတာ္တဆမဟုတ္ တစ္ေကြ႕မဟုတ္၊
တစ္ေကြ႕ၾကံဳတာပါပဲ။


တစ္ရက္မွာ သူ ကြ်န္ေတာ့္ကို လာႀကိဳဖို႔ ခ်ိန္းထားပါလ်က္နဲ႔ ေရာက္မလာဘူး။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ ဖုန္းကို
ထုတ္လိုက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ဖုန္းမွာ သူ႔ဆီကဖုန္းေခၚထားတာေတြ ေတြ႕ရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က အလုပ္လုပ္ေန
ခ်ိန္မွာ ဖုန္းကို အသံမျမည္ေအာင္ပိတ္ထားစျမဲမို႔ သူ႔ဖုန္းေတြကို ကြ်န္ေတာ္ မသိခဲ့ပါဘူး။



သူက ဖုန္းေခၚလို႔ မရေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ဆီကို ဖုန္းနဲ႔ စာတို ပို႔ထားပါတယ္။ “အေဖ… သားဆီ ခ်က္ခ်င္း ဖုန္းျပန္
ဆက္ေပးပါ”ေပါ့။ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္က အလိုလို သိလိုက္တယ္။ သည္ေကာင္ေတာ့ ျပႆနာ ရွိေနၿပီေပါ့။
ယာဥ္မေတာ္တဆမႈဆိုတာလည္း အပိုင္တြက္လိုက္ပါတယ္။




သူ႔ဆီ ကြ်န္ေတာ္ ဖုန္းျပန္ဆက္လိုက္ပါတယ္။
“သား မေတာ္တဆ တိုက္မိလို႔ အေဖ…”
“ေအး… ပထမဆံုးက မင္း ဘာျဖစ္သြားလဲ…”
“ဘာမွမျဖစ္ဘူး အေဖ…”
“ဟုတ္ၿပီ။ မင့္ဟာမင္း ရွင္းႏိုင္လား။ အေဖ လာေပးဖို႔ လိုလား”
“ကြ်န္ေတာ့္ဘာသာ ရွင္းႏိုင္ပါတယ္။ အေဖ မလာပါနဲ႔။ အေဖ့ကို လာမႀကိဳ ေပးႏိုင္တာကိုပဲ အေၾကာင္းၾကားတာပါ”
“ေအး… ေအး… ၿပီးေရာ။ လိုအပ္ရင္ေတာ့ ဖုန္းဆက္လိုက္ေပါ့ကြာ”
“ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်…”



ကြ်န္ေတာ္ ကြ်န္ေတာ့္သားကို ခ်စ္ပါတယ္။ ေျပးၾကည့္မွ ကြ်န္ေတာ့္မွာ သားေလးတစ္ေယာက္၊
သမီးေလးတစ္ေယာက္ပဲ ရွိတာေလ။ ခ်စ္တာေပါ့ဗ်ာ။ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္က သူတို႔အရင္ ေသမွာ။
သူတို႔က လူ႔ေလာက အလယ္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့မွာ။ ေနရာတကာမွာ သူတို႔ ျပႆနာကို ကိုယ္ကခ်ည္း
လိုက္ရွင္းေပးသြားႏိုင္မွာမွ မဟုတ္တာ ကိုယ့္ျပႆနာ ကိုယ္ရွင္းေပါ့။ အေရးႀကီးတာက ကြ်န္ေတာ္ ခ်စ္တဲ့
ကြ်န္ေတာ့္သားသမီး ထိခိုက္ဒဏ္ရာမရဘူးဆို ၿပီးတာပဲ။ က်န္တာေတာ့ သူတို႔ကိစၥ သူတို႔ရွင္းေစလို႔
သေဘာထားလိုက္တယ္။




ကြ်န္ေတာ့္ အသက္ ၁၉ ႏွစ္မျပည့္ခင္မွာ လမ္းေပၚေရာက္ၿပီး အငွားယာဥ္ ေမာင္းခဲ့ရပါတယ္။ ေမာင္းခါစမွာ
အမႈေတြ ေပြပါတယ္။အဲဒီ့အခ်ိန္မွာ အေဖ မရွိေတာ့ပါဘူး။ သည္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ ျပႆနာ ကြ်န္ေတာ္
ရွင္းခဲ့ရတာခ်ည္းပါပဲ။ ေခၚစရာ အေဖမွ မရွိေတာ့တာကိုး။အဲေတာ့လည္း ကိုယ္ျဖစ္သမွ် ကိုယ္ ခံ၊
ကိုယ့္ၾကမၼာ ကိုယ္ဖန္တီးေပါ့။

ကြ်န္ေတာ့္ သားသမီးေတြကိုလည္း အဲသလိုပဲ လႊတ္ေပးထားလိုက္တယ္။

ေနရာတကာ ကြ်န္ေတာ္ ပါမေနမိေတာ့ဘူး။

မခ်စ္လို႔ေတာ့ မဟုတ္တာ ေသခ်ာပါတယ္။

နိဂံုး

စာဖတ္သူလူႀကီးမင္းမ်ား ေရွ႕ေတာ္ေမွာက္ကို ဖခင္သံုးေယာက္အေၾကာင္း အျမြက္မွ် တင္ျပလိုက္ပါတယ္။

ဘယ္ဖခင္က ေတာ္ပါတယ္၊ ဘယ္ဖခင္က ညံ့ပါတယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ မေျပာအပ္ပါဘူး။

စာဖတ္သူမ်ားကိုယ္တိုင္ ဆင္ျခင္ၾကည့္ၾကဖို႔ပါ။

ေသခ်ာတာ တစ္ခုကေတာ့ သည္ဖခင္ သံုးဦးစလံုးဟာ သူတို႔သားသမီးေတြကို ခ်စ္ၾကသူခ်ည္းပါပဲ။

အားလံုးေတြးဆ ဆင္ျခင္ၾကည့္ႏိုင္ၾကပါေစ

အတၱေက်ာ္

(ရန္ကုန္ – ၁၀ဝ၃၁၂)